[ตอน]
ไม่เป็นไร
"ร้อน…ท่านหายาถอนพิษได้หรือไม่" นางเอ่ยถามลอดไรฟัน ทรมานเจียนจะคลั่งตายอยู่แล้ว
“เวลานี้จะหายาถอนจากที่ใด ผงเริงสำราญจะออกฤทธิ์สี่ชั่วยาม เจ้าทนหน่อย” ท่านอ๋องเอ่ยอย่างช่วยมิได้ แม้จะรู้ว่าสี่ชั่วยามนี้นางต้องทนทรมานมากเพียงใดก็ตาม
หมับ!
สิ้นถ้อยคำบอกเล่านั้น ลั่วจินหลิงก็คว้าคอเสื้อท่านอ๋องไว้แน่น เพื่อรั้งร่างตนเองให้ขยับตัวขึ้นนั่ง นางช้อนสายตาที่เต็มไปด้วยประกายหยาดเยิ้มขึ้นสบประสานกับเขา
“ล้อเล่นรึ ฮึก! ท่านอ๋อง...คิดฆ่าหม่อมฉันช่วยวิธีนี้ใช่หรือไม่ คิดจะ...ทรมานกันรึ!”
หลังจบประโยคจู่ ๆ จ้าวเว่ยหลงก็ต้องลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อหญิงสาวพยามยามดึงเสื้อผ้าที่ห่อหุ้มร่างกายของนางออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นผิวกายนวลเนียนที่มีรอยเส้นแส้สีแดงบริเวณแขน และเนินอกอวบคู่งาม
"ลั่วจินหลิง! เจ้าทำสิ่งใดอยู่รู้ตัวบ้างรึไม่" ท่านอ๋องรีบจับมือข้างหนึ่งของนางไว้ ยังม
