[ตอน]
เปิ่นหวางมิได้ตั้งใจ
ได้ฟังคำตอบจ้าวเว่ยหลงจึงช้อนร่างอรชรขึ้นอุ้ม เขาวางนางลงบนเตียงอย่างระวัง ก่อนจะค่อย ๆ ไล้เรียวนิ้วลงบนร่างสั่นเทิ้มของนาง
ยามเมื่อถูกสายตาคมประดุจกริชซึ่งฉายแววประกายระยับจับจ้อง หญิงสาวก็รู้สึกถึงไอร้อนผะผ่าวที่ลามไล้ไปทั่วเรือนร่าง บุรุษหนุ่มก้มหน้ากดปลายจมูกโด่งลงบนพวงแก้มอ่อนใส สูดซับกลิ่นกายหอมละมุนเข้าปอดลึก ท่านอ๋องชมชอบกลิ่นหอม ๆ ของกายนางยิ่งนัก
"ทุกอย่างของเจ้าเป็นของเปิ่นหวาง มิมีสิ่งใดเปลี่ยน" ท่านอ๋องกระซิบเสียงพร่า เคลื่อนกายแกร่งคร่อมบนร่างนวลผ่อง ใบหน้าคมคายซุกไซ้ไล้ปลายลิ้นไปตามซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมหวานเย้ายวนสลับพรมจูบหนัก ๆ เรียกแรงสะท้านของร่างบางใต้อาณัติให้ขยับไหว มือหนาเคลื่อนคลึงเคล้นเนินเนื้ออิ่มอวบ ระคนไปด้วยความอ่อนนุ่มสู้มือ ลั่วจินหลิงใบหน้าร้อนผ่าวราวมีเปลวเพลิงสุมครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าก็หาได้ปัดป้องการไล้สัมผัสจากบุรุษหนุ่ม
