[ตอน]
เปิ่นหวางยังไม่อิ่ม
“มัน...” นางยากจะเอ่ยด้วยถ้อยคำนั้นช่างน่าอาย จึงมีเพียงเสียงกระซิบแผ่วหวานที่ทำให้บุรุษหนุ่มถึงกับหัวใจสั่นไหว
"พูดเช่นนี้...เปิ่นหวางจะทนได้อย่างไร หากเจ็บก็รีบบอกรู้หรือไม่" พูดจบสะโพกของบุรุษก็ขยับเข้าออกเป็นจังหวะ มือหนาจับเรียวขาขาวพาดบ่าข้างหนึ่ง เร่งกระแทกเจ้ามังกรยักษ์เข้าใส่ถ้ำดอกไม้ของหญิงสาวมิหยุด ทำร่างนางสั่นคลอนตามแรงอารมณ์ของเขา เกร็งกายกระตุกเสร็จสมครั้งแล้วครั้งเล่า
“น้องอี้ซินไหนเจ้าว่าลั่วจินหลิงบาดเจ็บมากอย่างไรเล่า แล้วเสียงนี่มันอะไรกัน” สนมหลิวม่านถัวที่ลอบพาเหล่าสนมทั้งเจ็ดเข้ามายังห้องว่างข้าง ๆ ส่งเสียงหงุดหงิด
พวกนางหมายจะมายืนยันให้แน่ใจว่าลั่วจินหลิงนั้นมีแนวโน้มที่จะตายบ้างหรือไม่ ที่ไหนได้สิ่งที่ได้ยินนอกจากจะมิใช่การพูดคุยเรื่องอาการของนาง กลับเป็นเสียงกระเส่าของท่านอ๋องที่กำลังร่วมหอกับนางเสียนี่
“ข้าได้ยินบ่าวพูดเช่นนั้นจร
