[ตอน]
เปิ่นหวางลิขิตเอง
"แผลนางหนูฉกรรจ์น่าดู ผู้เฒ่าเกรงว่า…"
ผู้เฒ่าจี้กวงยังเอ่ยมิจบความ จ้าวเว่ยหลงก็พาดกระบี่ลงบนคอเหี่ยวย่นเสียแล้ว
นัยน์ตาบุรุษที่มองผู้เฒ่าแสดงถึงความดุร้ายเพียงใดบุคคลภายในห้องล้วนเข้าใจดี สภาพท่านอ๋องที่สนามรบราวคนเสียสติ ไล่เข่นฆ่าผู้ที่ขวางหน้าอย่างไร้ปราณี โทสะยามนั้นของบุรุษหนุ่มสามารถพังเมืองได้ทั้งเมืองเสียด้วยซ้ำ
"เปิ่นหวางมิต้องการคำว่ารักษาไม่ได้" บุรุษหลินหลางเอ่ยย้ำน้ำเสียงดุดัน
"ผู้เฒ่าเข้าใจแล้ว ท่านอ๋องระงับโทสะด้วย ผู้เฒ่าได้เย็บบาดแผลให้นางหนูแล้ว ที่เหลือคือต้องให้นางดื่มยาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะดื่มได้ เพื่อบำรุงเลือดและลดอาการไข้ ปวดบวมอักเสบ"
ผู้เฒ่าจี้กวงชี้แจง ที่ต้องเอ่ยไปเช่นนั้นเพียงเพราะมีความกังวล อย่างไรเขาก็ต้องรักษานางอย่างสุดความสามารถ ด้วยผู้เฒ่าเองก็มิอยากให้นางต้องมาตายทั้ง ๆ ที่ชีวิตยังมิสามารถอยู่อย่างสงบสุขได้
ผู้เฒ
