[ตอน]
ไปเป่ยหมิงกับเปิ่นหวางเถิด
ที่ผ่านมาเซียงเฟยหลงถึงกับเสี่ยงอันตรายลักลอบเข้าแคว้นหลินหลางเพื่อตามหานาง มันช่างงี่เง่าและบ้ามากเพียงใดเขารู้ดี ทว่าหัวใจดวงนี้นั้นรู้สึกห่วงหานางนัก แม้มิใช่เจ้าของก็ยังเที่ยวตามหานางราวคนบ้า โดยที่รู้ดีว่ามิได้มีค่าในฐานะใด ๆ ของใจนางเลย
‘เปิ่นหวางดูโง่งมเหลือเกิน ยามที่เป็นเรื่องของเจ้า ก็คิดสิ่งใดไม่ออก รู้เพียงแค่ต้องการเจ้า อยากให้เจ้าเป็นของเปิ่นหวาง...ช่างโง่ยิ่งนัก!’
"คิดเสียว่าตายจากกันไปสิเพคะ คิดเสียว่าไม่มีหม่อมฉันแล้ว หยุดตามหา...อย่าได้คิดข้องเกี่ยวกันอีก" นางเอ่ยน้ำเสียงหวานทว่ากลับราบเรียบเย็นยะเยือกสุดใจคนฟัง
ห้าปีผันผ่านไปอย่างยากลำบาก วันนี้กลับได้ฟังเพียงถ้อยคำไร้เยื่อใยเช่นนี้หรือ เรียวคิ้วบุรุษขมวดมุ่น มือใหญ่เข้าคว้าต้นแขนเล็กไว้ แรงบีบราวคีมเหล็กที่รัดรึงรอบแขนทำให้นางกัดฟันแน่น นัยน์ตาคมของบุรุษสะท้อนเพียงภาพดวงหน้างาม
"
