[ตอน]
ของน่าเบื่อ
จ้าวเว่ยหลงหันกลับไปมอง ก็เห็นว่าเจ้าของดวงหน้าจิ้มลิ้มกำลังมองเขาอยู่ก่อนแล้ว นัยน์ตากลมใสไร้เดียงสาแสนบริสุทธิ์มิต่างดวงแก้วจ้องมองลึกเข้ามาในดวงตาของเขาราวกำลังชั่งใจ
"ท่านเหงารึ เหตุใดถึงมิชอบยิ้ม" เจ้าของดวงตากลมเอียงคอถามเสียงหวาน สีหน้ามิได้แสดงความหมายใดให้ท่านอ๋องเข้าใจ
คงจะเป็นเช่นนั้นกระมัง จ้าวเว่ยหลงลืมเลือนไปเสียสิ้นว่าตนว่าเผยยิ้มครั้งสุดท้ายเมื่อใด
‘ตั้งแต่ไม่มีเจ้า...เปิ่นหวางก็มิรู้ว่าการยิ้มมันทำเช่นไร’
เมื่อบุรุษตรงหน้ามิได้เอ่ยตอบสิ่งใด ร่างเล็ก ๆ จึงหยัดกายยืนขึ้นบนก้อนหิน ทำให้ส่วนสูงของนางอยู่ในระดับเดียวกับเจ้าของใบหน้าคมคร้าม เรียวแขนเล็กอ่อนนุ่มของเด็กหญิงตัวน้อย โอบเข้าที่รอบคอของจ้าวเว่ยหลงอย่างกระทันหัน ก่อนหนูน้อยจะจับศีรษะของท่านอ๋องให้อิงกับไหล่บางของนาง มือนุ่มข้างหนึ่งลูบลงบนแผ่นหลังกว้างของบุรุษเบา ๆ ราวปลอบประโลม กลิ่นหอมกรุ่นละม
