[ตอน]
เจ้าเป็นท่านพ่อของเรารึ
"อ้ายเฟย!" จ้าวเว่ยหลงส่งเสียงเกือบตะคอก มือรีบคว้าต้นแขนเล็กของลั่วจินหลิงที่ทำท่าจะวิ่งออกไป ท่าทางรีบร้อนของนางช่างขัดใจเขายิ่งนัก
‘เหตุใดนางต้องไป’ ในใจบุรุษเริ่มตั้งคำถาม
"ท่านอ๋อง…" เสียงหวานงึมงำ เรียวคิ้วงามขมวดมุ่น
ลั่วจินหลิงก้มมองมือใหญ่ของจ้าวเว่ยหลงที่กำแน่นรอบต้นแขนนาง ก่อนจะหันมองร่างสูงของบุรุษหนุ่มเป่ยหมิงอีกครั้งอย่างชั่งใจ
ร่างของเซียงเฟยหลงทรุดลงกับพื้น โลหิตสีแดงฉานที่ไหลอาบหน้าท้องซึมลงพื้นดินแผ่ออกเป็นวงกว้างอย่างน่าใจหาย
ในใจนางกำลังครุ่นคิดว่าในเมื่อชายหนุ่มนามหลี่ชางเป็นคนขององค์ชายเซียงเฟยเหยา เหตุใดถึงลงมือสังหารท่านอ๋องเซียง ซึ่งเป็นพระอนุชาขององค์ชายใหญ่ นางมองเขาแล้วก็มิอาจตัดใจทิ้งได้ลง
"จะให้ทิ้งท่านอ๋องเซียงไว้ได้อย่างไรเพคะ" น้ำเสียงของนางแผ่วเบาราวขนนก ไม่รู้ว่าตัวเองใช้ตรรกะใดตัดสิน นางรู้เพียงว่าไม่สมควรทิ้งเขา
