[ตอน]
มิอาจบอกท่านได้
"อ้ายเฟย!" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกสตินาง
หญิงสาวที่เข้าสู่ห้วงฝันแห่งความทรงจำรวดร้าวในภพชาติที่แล้ว นางขมวดเรียวคิ้วแน่น ภาพฝังใจต่าง ๆ ที่เคยเกิดขึ้นในอดีตแทรกซ้อนสลับสับเปลี่ยนฉากกันไปมาจนปวดหัวไปหมด
สุดท้ายนางก็ดิ้นอย่างกระสับกระส่ายจนผวาตื่นขึ้นมา ยามเบิกตาตื่นและมองเห็นใบหน้าของบุรุษที่จับจ้องมองนางอยู่ก่อนแล้ว ก็ค่อย ๆ ข่มสติอารมณ์เก็บซ่อนความหวาดผวาไว้ภายใต้สีหน้าเรียบนิ่ง เมื่อครองสติได้แล้วจึงเอ่ยขึ้น
"เหตุใดหม่อมฉันถึงมาอยู่ที่นี่เพคะ แล้วเรื่องการประลองธนู..." น้ำเสียงหวานแหบพร่านัก นางรีบยกมือปาดน้ำตาออกลวก ๆ เมื่อรับรู้ถึงความชื้นที่หางตา
"เจ้าหมดสติที่สนามประลอง หมอหลวงบอกว่าเพราะความเครียดและพักผ่อนน้อย" จ้าวเว่ยหลงตอบ ก่อนจะยกมือขึ้นสัมผัสผิวแก้มของนางแผ่วเบา มองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่งามของนาง แล้วเอ่ยถามต่อ "ที่ผ่านมามีเรื่องใดหนักหนารึไม่"
