[ตอน]
ไยเจ้าถึงโง่นัก
หญิงสาวถอยกายเข้ามาหลบในทางเชื่อมเล็ก ๆ ที่มีเพียงแสงสลัวจากจันทรา ใช้เข่งไม้ไผ่สานที่วางกองสุมกันอยู่เป็นที่กำบังชั่วคราว นางจะทำอย่างไร วิ่งมาอย่างไม่รู้ทิศเช่นนี้ จะกลับไปเอาม้าที่โรงเตี๊ยมคงไม่ง่าย ด้านนอกกลุ่มคนนิรนามที่ตามล่านางก็ยังคงวิ่งวนอยู่ จะออกไปก็ทำได้ยากยิ่ง
"ซวยจริง!" เสียงหวานสบถ ถดกายถอยหลัง เมื่อเห็นว่ามีเงาใครบางคนกำลังเดินตรงมายังทิศทางที่นางซ่อนตัว ด้วยแสงอันน้อยนิด ทำให้นางเดาไม่ได้ว่าเป็นผู้ใด หญิงสาวมองจ้องอีกฝ่ายตาไม่กะพริบ มือคลำหาของป้องกันตัว พบว่ามีท่อนฟืนใหญ่วางอยู่สองสามท่อนจึงหยิบมาถือไว้
เซียงเฟยหลงที่วิ่งตามหญิงสาวมาค่อย ๆ เดินผ่านแสงสลัวเข้ามาใกล้ เขาแน่ใจว่านางเข้ามาในนี้ แต่ด้วยแสงที่มีไม่เพียงพอ ทำให้บุรุษหนุ่มไม่สามารถเร่งรีบได้
พลั่ก!
เดินมาได้ระยะหนึ่งท่านอ๋องเซียงก็ถูกของแข็งบางอย่างตีเข้าที่กลางแผ่นหลังอย่างแรง จนร่าง
