[ตอน]
ใจเปิ่นหวางบอกว่าเจ้าแตกต่าง
การกระทำนุ่มนวลของนางทำให้จ้าวเว่ยหลงคลายโทสะลงมิน้อย บุรุษหนุ่มตระกรองกอดร่างบอบบางไว้แนบอก
"ทั้งที่เปิ่นหวางเคยควบคุมทุกอย่างได้ แต่เรื่องของเจ้ากลับควบคุมได้ยากนัก เหตุใดเจ้าถึงได้เอาแต่หว่านเสน่ห์เช่นนี้" ท่านอ๋องเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นอยู่ในที
"ไม่คิดบ้างหรือเพคะว่าคนมีเสน่ห์ แม้ไม่ได้หว่านผู้คนก็หลงใหลได้" ลั่วจินหลิงมิวายเย้าแหย่เขา นางหาได้ทำอะไรให้ท่านอ๋องเซียงเข้าใจผิดไม่ และที่เขาทำราวชื่นชอบนาง หญิงสาวก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาทำเพราะชมชอบจริง ๆ หรือต้องการยั่วโทสะจ้าวเว่ยหลงเท่านั้น การเกี้ยวของเขานางจึงมิได้ใส่ใจนัก
"หากเจ้าเป็นเพียงหญิงงามทั่วไปก็คงไม่มีผู้ใดมาแก่งแย่ง" บุรุษหนุ่มว่า ยกมือขึ้นบีบแก้มนางราวหมั่นเขี้ยวถ้อยคำโอ้อวดของนางนัก ทำลั่วจินหลิงหัวเราะชอบใจ
"หม่อมฉันมีปีกหรือมีหางกันล่ะเพคะ เหตุใดถึงไม่เหมือนผู้ใด" นางว่าเสียงเย้
