“อย่าเพิ่งไปครับคุณป้า รอฟังคำขอโทษก่อน”
คำพูดที่เอ่ยรั้งไม่ให้เธอจากไปของชายหนุ่มรุ่นลูกที่อยู่ตรงหน้าทำให้ปรียาถึงกับชะงักไปก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมองเขาที่กำลังส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้พลันความรู้สึกเกรงใจก็ทำให้เธอค่อยๆถอนมืออกจากการเกาะกุมอย่างนุ่มนวล
“ไม่เป็นไรค่ะคุณผู้ชายป้าผิดเองที่วางถังน้ำเอาไว้ไม่ยอมเก็บจนทำให้ขวางทางเดินคุณๆเขา”
“ครับ คุณป้าวางไว้จริงแต่ตอนที่ผู้หญิงสองคนนั้นกำลังเดินมาคุณป้าก็กำลังจะยกหลบแล้วนี่ครับ แล้วสองคนนั้นมีสิทธิ์อะไรมาผลักคุณป้าจนหกล้มแบบนี้”
เกรย์ยังคงเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงออกถึงแววตาชิงชังเลยแม้แต่น้อยทั้งที่ในใจนั้นรู้สึกรังเกียจมารยาทที่ผู้หญิงสองคนนั้นแสดงออกต่อคุณป้าแม่บ้านเป็นอย่างมาก
“เอ่อ คุณคะแต่ป้าเป็นแค่แม่บ้านตัวเล็กๆในโรงแรมป้าไม่อยากมีปัญหากับแขกให้เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตค่ะ ป้าขอตัวก่อนนะคะแล้วก็ขอบคุณมาก
