“ไอ้ภีมโต๊ะมึงซับซ้อนขนาดนั้นเลยเหรอวะ ทำไมพวกนั้นหาไม่เจอ” พอร์ชสงสัย เพราะคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องถูกค้นเจอ หรือเป็นเพราะเมื่อเช้าเขาก้าวขาออกจากบ้านถูกข้างถึงได้โชคดีมากขนาดนี้ นึกว่าจะถูกเชิญผู้ปกครองมาโรงเรียนตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียนแล้ว
“แม่งพูดแล้วกูก็สมน้ำหน้าไอ้เหี้ยอัด ก่อนค้นทำมาเป็นมองเยาะเย้ยคงคิดว่ายังไงพวกเราก็โดน แล้วเป็นไงล่ะวนหาอยู่เป็นชาติก็ไม่เจอเหี้ยไร”
ทำมาเป็นอยู่ฝ่ายผดุงคุณธรรม ช่วยครูตรวจค้น แม่ง! มันนั่นแหละเลวกว่าพวกเขาอีก อยากรู้ว่าถ้าเป็นห้องอื่นมันจะกระตือรือร้นที่จะช่วยแบบนี้ไหม
“ไม่มี” ภีมพูดขึ้นหลังจากที่ก้มดูใต้โต๊ะเรียนของตัวเองแล้วไม่เจอ ‘ของบางอย่าง’ ที่ตัวเองยัดเข้าไปเองกับมือ
คีนกับพอร์ชถึงกับชะงักเมื่อได้ยินคำว่า ‘ไม่มี’ หันหน้ามองคนพูดแทบจะทันที และเป็นคีนที่พูดขึ้นเพราะไม่แน่ใจ
“ไม่มี?...หายเหรอวะ? เป็นไปได้ยังไง?”
“นั่นสิวะ ก็เห็นอยู่ว่
