ไม่ถึงห้านาทีต่อมา หยกก็เดินกลับมาจากห้องน้ำด้านใน ท่าทางอิดโรยของเพื่อนทำให้ลูกแพร์หรี่ตามอง “เป็นไงบ้างโอเคมั้ย?”
หยกพยักหน้าตอบ พาตัวเองไปนั่งข้างมีนอย่างอ่อนแรง
ลูกหว้าหันไปมอง เอ่ยถามอย่างสงสัย “หยกเป็นไร?”
“ท้องเสียค่ะพี่ลูกหว้า เกือบจะนั่งรถมาไม่ถึงร้าน” คนท้องเสียพูดเสียแผ่ว
“เอายามั้ย?”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ลูกหว้า ตอนนี้หยกโอเคแล้ว น่าจะแค่ท้องเสียเฉยๆ”
“บอกให้ใช้เหรียญบาททัดหูไว้ก็ไม่เชื่อ ถ้าทำตามที่ฉันบอกป่านนี้ก็หายแล้ว” มีนพูดพร้อมหยิบกระดาษทิชชูส่งให้คนท้องเสียซับเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดบนใบหน้า
“พี่เคยทำนะ ใช้เหรียญทัดหู”
“หือ? ทำไมแพร์ไม่เคยทำล่ะ?” ลูกแพร์สงสัย ตอนแรกก็คิดว่ามีนพูดแซวหยกเล่นๆ เรื่องใช้เหรียญทัดหู แต่ไหงกลายเป็นพี่สาวเธอก็เคยใช้วิธีนี้ด้วย
เอาเหรียญบาททัดหูเพื่อไม่ให้ขี้แตกนี่นะ
ไม่เห็นจะเคยได้ยินแฮะ
“หายใช่ปะพี่” มีนยิ้มกว้าง หันไปมองลูกหว้าตาใส ดีใ
