หญิงสาวหยิบมันออกมาด้วยมืออันสั่นเทากับความคาดหวังอันน้อยนิดว่าเธอจะหนีเขาไปอีกครั้ง ร่างอรชรมัวสนใจกับสิ่งที่เธอค้นพบโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเรือหยุดลงตั้งแต่เมื่อไหร่ พลอยพิชญาพยายามปลดล็อคเสื้อชูชีพ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมือแกร่งเอื้อมเข้ามาคว้ามือเธอไว้
“เบน!”
พลอยพิชญาอุทานออกมาเมื่อพบว่าเบนอยู่ด้านหลัง หญิงสาวรีบวางเสื้อชูชีพและขยับห่างด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“พลอย...คุณจะทำอะไร”
“ฉัน...เอ้อ...ฉัน”
หญิงสาวอยู่ในอาการตื่นกลัว ใบหน้าซีดเผือดและยกมือขึ้นประนมขณะร้องขอ
“ได้โปรดเถอะนะคะเบน ...ได้โปรดปล่อยฉันกลับบ้าน อย่ากักขังฉันไว้ที่นี่อีกเลย หรือจะให้ฉันกลับเมืองไทยไปเจอหน้าพ่อแม่ฉันสักครั้ง แล้วหลังจากนั้นคุณจะให้คนของคุณไปรับฉันกลับมาทำงานที่นี่ฉันก็ยอมค่ะ”
“พลอย”
เจ้าของใบหน้าคร้ามเข้มกอบกุมมือบางที่ยกขึ้นพุ่มไหว้ด้วยอาการสั่นสะท้าน แววตาคู่คมหม่นแสงลงก่อนที่เขาจะปลดปล่อยลมหายใจเบา
