พลอยพิชญาจำต้องยอมรับ เธอจะทำอะไรได้มากกว่านี้กับชีวิตที่ต้องลอยเท้งเต้งอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้าในหมู่เกาะโลโฟเตน และสำหรับยูเนอแล้ว เธอเป็นหนี้เมียชาวประมงคนนี้อยู่มากทีเดียว
ยูเนอพบเธอที่ชายหาดของเฮนนิ่งสเวร์หลังจากหญิงสาวหาทางหนีมาจากบ้านกลางทะเลของเบน ในคืนที่เธอรู้สึกเจ็บปวดทั้งกายใจ พลอยพิชญาเกิดแรงกระตุ้นที่จะหนีออกมาจากที่นั่นให้ได้และเธอก็พบว่ามีชูชีพเก่า ๆ แอบอยู่ใต้ฟูกนอน
เธอกลัวน้ำทะเลลึก กลัววาฬมิงก์ และนึกถึงความน่ากลัวของมหาสมุทรในยามค่ำคืนสารพัด ทว่าก็ไม่มีสิ่งใดจะหยุดยั้งความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะได้กลับบ้านและหลุดพ้นจากคนใจหินอย่างเบน คริสเตียนเซน
ทั้งที่เธอเริ่มเกิดความรู้สึกบางอย่าง มันอยู่อีกข้างและคอยยื้อยึดบอกเธอว่าอย่าไป เป็นความรู้สึกที่ประหลาดและพอกพูนขึ้นอย่างช้า ๆ เมื่อไม่นานมานี้ แต่เธอก็ตัดสินใจได้ในที่สุด
ทิ้งตัวลงทะเลลึกแสนลึก ท่ามกลางพระอาทิตย์ส่องสว่าง
