วิมล....
ฉันนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้านหบังจากที่พ่อกับแม่ออกไปบ่อน ฉันมองไปบนท้องฟ้าแล้วก็คิดถึงชีวิตตัวเอง ถ้าตอนนั้นพวกเขาไม่รับฉันมาตอนนี้ฉันก็คงจะอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าและคงได้เรียนต่อเพราะแม่ครูท่านส่งเสริมให้เด็กทุกคนได้เรียนสุงๆ บางครั้งฉันก็คิดว่าอยากจะกลับไปที่นั่นและบอกความจริงกับแม่ครูว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้างแต่เหมือนพ่อกับแม่จะรู้ความคิดของฉันท่านขู่ว่าถ้าฉันหนีออกจากบ้านหรือกลับไปที่นั่นอีกท่านจะทำให้ฉันกับแม่ครูเดือดร้อน ถึงจะเป็นคำขู่แต่ฉันก็กลัวเพราะฉันไม่รู้เลยว่าพ่อกับแม่จะทำแบบไหนฉันรู้ว่าพวกท่านทำจริงๆฉันก็เลยต้องทนอยู่ต่อไปอยู่ในถึงที่สุดทนให้ถึงที่สุดมากสุดฉันก็แค่ตายเท่านั้นเอง
หลายวันต่อมา....
"มลจ๊ะมีเพื่อนมาหาน่ะ" ขณะที่ฉันพักกลางวันทานข้าวอยู่กับคุณครูพี่เลี้ยงคนอื่นๆแม่ครูก็เดินมาบอกว่ามีคนมาหาฉันรีบลุกออกไปทันที
"พี่ภพ"
"พี่แวะมาทำธุระแถวนี้ก็เลยซื้อก
