อลิซ....
"ลิซเป็นอะไรมั้ย" เตหันมาสำรวจร่างกายของฉันว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าสีหน้าแววตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"ลิซไม่เป็นอะไร แล้วเตล่ะ" ฉันเองก็ห่วงเขามากเหมือนกันแต่พพอเห็นว่าเขาไม่เป็นอะไรก็โล่งใจ
"เตไม่เป็นอะไรหรอก ห่วงก็แต่ลิซ ว่าแต่ใครมายิงปืนแถวนี้"
"ฉันเอง" เสียงของพ่อที่ดังใกล้เข้ามาพร้อมกับมือที่ยังถือปืน แสดงว่าคนที่ยิงปืนเมื่อครู่นี้ก็คือพ่อ
"พ่อคะ"
"สวัสดีครับ" เตวิชยกมือไหว้พ่อแต่พ่อฉันหันหน้าไปทางอื่น
"ลิซจะกลับมาทำไมไม่บอกพ่อแล้วนี่น้องติณณ์ไปไหนแล้วทำไมถึงพานายนี่มาด้วยจับมือกันมาแบบนี้อย่าบอกพ่อนะว่าลิซใจอ่อนให้กับมันน่ะ พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าใจอ่อนให้กับมันลิซเจ็บแล้วไม่จำใช่ไหม"
"พ่อคะลิซอธิบายได้คือลิซไม่ได้ขัดคำสั่งพ่อหรือไม่เชือ่ฟังพ่อนะคะแต่ว่าลิซกับเต"
"เราสองคนปรับความเข้าใจกันแล้วครับคุณพ่อ"
"พ่อ?? ฉันเคยบอกนายแล้วใช่ไหมว่าอย่าเรียกฉันว่าพ่อเพร
