เตวิช...
"เต เตเป็นยังไบ้าง" เสียงหวานใสของคนที่ผมรักดังอยู่ข้างๆหู ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ
"ลิซ"
"เตฟื้นแล้ว ฮืออ ฮือออ" อลิซพอเห็นมาลืมตาขึ้นมาเธอก็สวมกอดผมมแน่น
"ลิซร้องไห้ทำไม"
"ก็เตสลบไปวันนึงเต็มๆแล้วนี่นา"
"เตสลบเหรอ"
"ก็ใช่ไง ถ้าแม่กลับมาช้ากว่านี้เตคงตายไปแล้ว" ผมเริ่มประมวลผลว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ้าง หลังจากที่ผมนั่งหนาวเหน็บอยู่ท่ามกลางหิมะที่ตกหนักในอุณหภูมิติดลบและกำลังจะไม่ไหว แม่ของอลิซก็มาพอดี และหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
"ตื่นแล้วเหรอเต อ่ะดื่มชาร้อนซะร่างกายจะได้อบอุ่นขึ้น"
"ขอบคุณครับคุณแม่" ผมยกมือไหว้ของคุณแม่ของอลิซก่อนจะรับชาร้อนมาดื่ม
"คุณไม่น่าเอามันเข้ามาในบ้านเลยน่าจะปล่อยๆให้มันตายไปซะ" ไม่ต้องถามว่าเสียงใครที่แช่งให้ผมตาย ถ้าไม่ใช่พ่อตาจอมโหด
"ฉันไม่อยากให้ลูกกำพร้าสามีไม่อยากให้น้องติณณ์กำพร้าพ่อ"
"เหอะพ่อเลวๆแบบนี้ไม่ต้องมีก็ได้
