เจษณะยกหูโทรศัพท์สไตล์วินเทจสีทองหรูหราขึ้นแนบหู กรอกน้ำเสียงที่เข้มขรึมลงไป
“สวัสดี”
ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย ทุกอย่างเงียบสงัด เขาไม่ได้ยินเสียงสัญญาณใดๆ เลย แม้แต่คลื่นแทรกเล็กน้อยก็ยังไม่มี
“นั่นใคร?”
เขาถามเสียงดุดันแผ่รังสีความเย็นชาออกมาอย่างคุกคาม แต่ทุกอย่างยังคงเงียบกริบ คล้ายอีกฝ่ายวางสายไปนานแล้ว อาจจะวางตั้งแต่เขายังมาไม่ถึงเสียด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่น แววตาคมกริบหรี่ลงอย่างอันตราย
มีคนกล้าเล่นตลกกับเขาหรือ?
มันเป็นใครกัน!?
เจษณะหันขวับกวาดตามองหาบริกรสาวที่เดินมาตามเขา แต่ตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เงาของหล่อน กลับเห็นเพียงพนักงานวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าแตกตื่น เอ่ยกับผู้จัดการโรงแรมอย่างเหนื่อยหอบว่า
“แย่แล้วค่ะผู้จัดการ มะ...มีคนตกน้ำ”
แวบแรก... เจษณะใจหายวูบ
ตกน้ำ?
สระ?
พอได้สติ สองขายาวก็วิ่งพรวดออกไปทันที หัวใจร้อนรนราวกับกำลังมีไฟโหมไหม้ แผดเผาจนเจ็บปวดหาย
