แสงสว่างจ้าที่ลอดผ่านมูลี่ตกกระทบดวงตา ทำให้คนที่นอนอยู่ค่อยๆ กระพือขนตา ที่ข้างหูได้ยินเสียงนุ่มทุ้มเสียงขานตัวเองเหมือนครั้งก่อนที่เธอจะสลบไป
“หลิน...”
ลัลล์นลินปรือตาขึ้นช้าๆ หัวคิ้วขมวดเล็กน้อย เมื่อโพรงจมูกได้กลิ่นฉุนของน้ำยาฆ่าเชื้อ
นี่เธอนอนอยู่โรงพยาบาลใช่ไหม?
คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ภาพสุดท้ายที่เธอตกลงไปในสระน้ำ ความลึกที่ดึงดูดตัวเธอให้จมลงไป ความอึดอัดที่ทำให้หายใจไม่ออก ความมืดที่น่ากลัว ความตายที่คืบคลานเข้ามาอยู่ใกล้แค่เอื้อม...
เธอจำได้รางๆ ว่าเหมือนมีคนจงใจผลักรถเข็น!
ลัลล์นลินเนื้อตัวสั่นเทาอย่างรุนแรง ความทรงจำที่เลวร้ายในสมองยิ่งแจ่มชัด เธอยกมือกุมหัว สะบัดไปมาอย่างกระสับกระส่าย ร่างกายดิ้นทุรนทุรายเหมือนคนที่กำลังขาดอากาศ
ไม่... เธอไม่อยากตาย!
“ช่วยด้วย...” เธอหวีดร้องลั่น
“เธอปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอยู่กับเธอ ไม่มีวันทิ้งเธอไปไหนอีกแล้ว”
