เจษณะท้าวแขนยกตัวก้มมองหญิงสาวที่ถูกควบคุมอยู่ใต้ร่างเขา สบสายตาเจ็บปวดของเธอด้วยความรักลึกซึ้ง เอื้อมมือลูบแก้มเธออย่างนุ่มนวล แต่ลัลล์นลินสะบัดหน้าหนี น้ำเสียงเสียดสีพุ่งตรงเข้าทิ่มแทงใจเขาอย่างแม่นยำ
“คุณต้องการอะไร มีความสุขมากใช่ไหมที่ทำให้ฉันอับอายได้ เป็นแค่อีตัวที่น่าสมเพชบนเตียงคุณ”
สีหน้าคนฟังนิ่งเฉย ไม่เผยความรู้สึกผิดในใจ แต่เอ่ยมันออกมาอย่างตรงไปตรงมา
“ฉันกำลังแสดงความรู้สึกของฉันออกมาอย่างจริงใจ แล้วเธอล่ะ?”
ลัลล์นลินยิ้มเยาะ ฟ้องชัดว่าเรื่องที่เขาเพิ่งพูดช่างไร้สาระ เธอรู้ว่าเขากำลังหมายถึงเรื่องที่เธอปิดบังว่าเดินได้
แต่แล้วยังไงล่ะ... เธอควรจะบอกความจริงกับคนที่มีส่วนร่วมในการทำร้ายเธอรึไง?
ความจริงใจงั้นหรือ?
เกรงว่าเธอคงละทิ้งมันไปนานแล้ว หรือต่อให้ยังพอหลงเหลืออยู่บ้าง เธอขอรักตัวเองดีกว่า เธอไม่มีวันมอบใจให้เขาอีกเป็นอันขาด!
“คุณคิดว่าหลังจากที่คุณกับคนรัก
