เจษณะมองตาเธอแล้วเหมือนจะเข้าใจ เขายิ้มกว้างขึ้น มันทั้งอ่อนหวานและอบอุ่นเหมือนน้ำค้างต้องพฤกษายามรุ่งอรุณ มือเรียวลูบไล้แก้มเธอแผ่วเบาขณะพูดต่อไปเนิบๆ ว่า
“ฉันมัวแต่คิดถึงความรู้สึกของตัวเอง ยัดเยียดสิ่งที่คิดว่าถูกต้องให้เธอ แต่กลับละเลยความรู้สึกของเธอไป ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเจ็บช้ำน้ำใจมากแค่ไหน ฉันผิดเอง ฉันผิดต่อเธอมาก ผิดซ้ำๆ จนไม่สามารถให้อภัยได้ ฉันรู้ว่าแค่คำขอโทษไม่พอที่จะลบล้างความเจ็บปวดในใจของเธอได้ แต่ฉันก็อยากจะพูดว่า...
‘ขอโทษ’
ฉันขอโทษนะหลิน ขอโทษที่ฉันมันโง่ทำให้เธอผิดหวัง ทำร้ายเธอ สร้างบาดแผลในใจเธอ ฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัว และจะไม่ขอให้เธอยกโทษให้ฉัน แต่ฉันจะใช้ชีวิตตัวเองเพื่อแลกกับความเจ็บปวดของเธอ ฉันหวังว่าต่อไปนี้เธอจะไม่ต้องเจ็บเพราะผู้ชายเลวๆ อย่างฉันอีกแล้ว”
พูดจบเขาจับมือเธอปักมีดลึกลงไปอีกจนลัลล์นลินใจหายวาบ เธอขัดขืนสุดตัว สะบัดแขนจนดึงมีดติดมือมาด้วย พอเห
