ลัลล์นลินยืนเยื้องอยู่หน้าประตูบานเลื่อนห้องนอนอย่างละล้าละลัง ความคิดในหัวตีกันให้ยุ่งเหยิงขณะเดินวนไปเวียนมา หลังพัสกรได้พูดกำชับเธอเสียงเครียดก่อนจะจากไปว่า
“อาการของไอ้เจษตอนนี้ถือว่าปลอดภัยชั่วคราว แต่ยังไม่น่าวางใจ เพราะบาดแผลอยู่ใกล้กับหัวใจมาก ควรจะมีคนคอยอยู่ดูแลมันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ยิ่งเป็นคนใกล้ชิดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี จะช่วยทำให้มันผ่อนคลาย ลดความเครียดที่อาจจะส่งผลต่ออารมณ์และอาการบาดเจ็บที่รุนแรง ยังไงพี่ฝากมันให้หลินช่วยดูแลด้วยนะ ถือซะว่าเอาบุญ”
พูดน่ะง่าย...
แต่เธอไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะเผชิญหน้ากับเจษณะอย่างไรดี เธอควรรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่เขาทำในวันนี้ ดีใจ เสียใจ โมโห หรือสะใจ...
ไม่ใช่! ความรู้สึกของเธอไม่ใกล้เคียงกับสิ่งเหล่านี้เลยสักนิด เธอรู้แต่ว่าวินาทีที่เขาปักมีดในมือเธอลงบนหัวใจเขา เลือดทุกหยดในตัวเธอจับตัวเป็นน้ำแข็ง หวาดกลัวสุดขีดเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นไปเสี
