ลัลล์นลินตื่นขึ้นมาอย่างเหม่อลอยในเช้าตรู่เหมือนหลายๆ วันที่ผ่านมา แม้วันนี้จะเป็นวันสำคัญของเธอที่กำลังจะกลายเป็นเจ้าสาวที่ผู้หญิงทุกคนต่างพากันอิจฉาตาร้อนก็ตาม...
แววตาที่เคยสุกสกาวเหือดแห้งไร้ชีวิตชีวา มองหน้าต่างไปยังท้องฟ้าสีครามสดใสผ่านเหล็กดัดนิรภัยลวดลายงดงามสีทองอร่ามตา ที่เจษณะสั่งให้คนมาติดตั้งเหนือหน้าต่างทุกบานในคฤหาสน์หลังนี้ ริมฝีปากอิ่มบางก็แสยะยิ้ม
นี่เธอกลายเป็นนักโทษไปแล้วใช่ไหม?
วันแรกที่เธอลืมตาขึ้นมาเห็นคุกที่เขาเอาไว้ขังเธอ หัวใจของเธอก็เย็นลง เย็นเฉียบจนเธอไม่รู้สึกถึงการเต้นของมัน ลัลล์นลินหัวเราะราวกับคนเสียสติ ยิ่งหัวเราะมากเท่าไร น้ำตาก็ยิ่งไหลรินมากเท่านั้น พริบตาก็อาบหน้าเธอ เบ้าตาพร่ามัวและแสบร้อนจนลืมตาไม่ขึ้น รู้สึกเจ็บปวดเจียนจะเป็นบ้าเสียให้ได้
เธอเอื้อมมือจะควักลูกตาออกโดยไม่รู้ตัว เพราะไม่อยากเห็นสิ่งที่เสียดแทงสายตาเหล่านี้อีก แต่ก็ถูกเจษณะเข้ามา
