“ฉันถามเธอว่าวิ่งมาที่นี่ด้วยเท้าเปล่าเหรอ?” น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น ดวงตาจับจ้องไปที่เท้าบอบบางด้วยสายตาแหลมคมไม่พอใจ
เธอไม่รู้หรือไงว่าการปล่อยให้เท้าเย็นจัด อาจจะทำให้กลายเป็นหวัดเอาได้!
ลัลล์นลินเลิกคิ้วเป็นเชิงถามกลับว่า
แล้วไง?
ต้องแคร์ทำไมว่าเธอจะสวมรองเท้าหรือวิ่งเท้าเปล่ามาที่นี่ มันไม่สำคัญกับเขาสักหน่อย ต่อให้เธอตายลงตรงหน้าเขายังไม่แยแสเลยไม่ใช่หรือ...
“ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ!” เธอย้ำจุดยืนอย่างแรงกล้า
“ตอบฉัน! เธอวิ่งเท้าเปล่ามาใช่ไหม?”
เจษณะกัดฟันถามคำถามเดิม คราวนี้ไม่รอให้เธอตอบก็ก้าวยาวประชิดติดตัวเธอทันที ลัลล์นลินตกใจถอยหลังไปสองก้าว แต่ไม่เพียงพอที่จะรอดพ้นเงื้อมมือเขาได้ ร่างบางถูกกระชากเข้ามาในอ้อมอกกำยำ เอวถูกแขนเขาตวัดรัดแนบแน่น ร่างสองร่างเบียดเสียดแนบชิดจนเธอต้องรีบยกมือกันหน้าอกตัวเองเอาไว้
รู้ทั้งรู้ว่าสู้ไม่ได้ แต่เธอในยามที่โกรธจนหน้ามืดแบบนี้ปฏิเสธที่
