เจ้าสาวที่เป็นนางเอกของงานหอบกระโปรงหนีขึ้นห้องโดยไม่สนใจสายตาใคร คิดเพียงอย่างเดียวต้องหนีไปจากผู้ชายเลือดเย็นอย่างเจษณะเดี๋ยวนี้!
เธอต้องการเวลาสงบสติอารมณ์!
และที่ที่มักจะนึกถึงเป็นที่แรกก็คือหลุมหลบภัยที่ใช้ซ่อนตัวมาเกือบยี่สิบปี
ลัลล์นลินยืนเอาหลังพิงกำแพงอย่างอ่อนแรง ยกมือที่สั่นเทาลูบหน้า หลับตาพยายามตั้งสติให้มั่น ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจที่ติดขัดเมื่อครู่อย่างช้าๆ กำหนดการหายใจเข้าออกให้สม่ำเสมอ กระทั่งจิตใจที่ปั่นป่วนเหมือนคลื่นมรสุมเบาบางจนสงบลงในที่สุด
พอใจเย็นลงก็เริ่มมีสติ ทำให้มองเห็นทางว่าสิ่งที่ตัวเองควรโฟกัสในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องของเจษณะกับอมลฉวี แต่เป็นเรื่องที่ว่าเธอจะหาทางหนีรอดไปได้อย่างไรต่างหาก
นึกถึงรดิศที่ปรากฎตัวอย่างกะทันหัน ลัลล์นลินก็ยิ้มดีใจ รู้สึกว่าพระเจ้าไม่ได้ใจร้ายกับเธอมากนัก อุตส่าห์ส่งคนมาช่วยเธอแล้ว เธอควรคิดแค่ว่าจะหาทางหลบออกไปพบกับรดิศให้ได้ก็พอ ให้เข
