ลัลล์นลินยังคงใช้ชีวิตตามปกติเฉกเช่นคนพิการ ทุกวันที่ไปกลับบริษัทหรือตอนที่อยู่บ้านเรือนกระจก จะมีเจษณะคอยดูแลอย่างใกล้ชิด เขาทำหน้าที่เป็นขาแทนเธอ ไม่ว่าเธออยากจะไปไหน ทำอะไร ล้วนมีเขาคอยโอบอุ้มพาเธอไปทุกที่โดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยหรือเบื่อหน่าย ซ้ำยังเป็นฝ่ายริเริ่มคะยั้นคะยอริพาเธอไปออกงานสังคมต่างๆ ด้วยตัวเขาเองอีกด้วย
และในทุกที่ล้วนไม่มีเงาของอมลฉวีคอยป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ ทำให้เธอหวั่นวิตก ลัลล์นลินจึงรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น การทำกายภาพบำบัดก็รุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้เธอสามารถเดินเหินได้เป็นปกติแล้ว แต่ที่ยังปิดบังเอาไว้เป็นเพราะเธอกับเจษณะเห็นตรงกันว่า อยู่อย่างนี้ไปอีกสักระยะน่าจะปลอดภัยกว่า อีกทั้งยังทำให้ผู้ร้ายตัวจริงชะล่าใจจนไม่ทันได้ไหวตัวด้วย
แต่ที่เธอไม่รู้ก็คือ... ความปลอดภัยของเธอแม้จะสำคัญ แต่ที่มากกว่านั้นสามีจอมเจ้าเล่ห์มีนัยยะแอบแฝง เขาชอบที่จะใกล้ชิดกับเธออย่างนี้
