“เรื่องที่พวกคุณทำกับฉันมันไม่สามารถให้อภัยได้เลยแม้แต่นิดเดียว แต่ที่ฉันทำ ฉันทำเพื่อสร้างกุศลให้คุณปู่ต่างหาก”
ลัลล์นลินตอบอย่างไม่คิด แต่ที่ตัดสินใจยื่นมือช่วยเหลือพวกเขาทั้งที่เจษณะปรามแล้ว ไม่เกี่ยวกับความเห็นอกเห็นใจอมลฉวีเลยแม้แต่เศษเสี้ยว เธอไม่มีมันด้วยซ้ำ เธอไม่ได้เป็นคนดีมีเมตตาต่อคนที่คิดร้ายตัวเองหรอกนะ ที่หล่อนต้องทุกข์ทรมานกลายเป็นคนพิการ สติใม่ค่อยสมประกอบอย่างนี้ ทั้งหมดเป็นสิ่งที่หล่อนเลือกเอง การกระทำของตัวเองก็ต้องยอมรับผลของมันด้วยตัวเอง นี่คือสิ่งที่ถูกต้องที่สุด
เพราะโดนทำร้ายมาสาหัสสากรรจ์ ใจเธอจึงตัดสัมพันธ์ความเป็นเพื่อนกับอมลฉวีได้ไม่ยาก
แต่คุณปู่ของเธอกับอเนกไม่ใช่!
ถึงอย่างไรอเนกก็เป็นค่าเก่าเต่าเลี้ยงที่อยู่กับคุณปู่ของเธอมาช้านาน ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ พวกเขาคอยดูแลซึ่งกันและกันในฐานะ ‘นาย’ กับ ‘บ่าว’ มาเกินค่อนชีวิต ตอนนี้แม้เธอและเจษณะจะไม่อาจให้ทั้ง
