ลัลล์นลินมองเขาอย่างแปลกประหลาด...
นี่ใช่เจษณะผู้เหี้ยมหาญแน่หรือ?
จู่ๆ ก็พูดจาพิลึกพิลัน ถามเธอว่าทำไมถึงไม่ยิ้มให้เขา
อยากให้เธอยิ้ม?
จะเป็นไปได้ยังไง... เธอควรยิ้มให้คนที่ทำร้ายหัวใจกัน ควรยิ้มให้กับเขาที่เป็นต้นเหตุของความเจ็บปวดไม่จบสิ้น เธอควรยิ้มให้กับความโง่เงาและน่าสมเพชของตัวเองหรือ...
เธอทำไม่ได้ และจะไม่มีวันทำด้วย!
“ยิ้มเดี๋ยวนี้ ถ้าเธอยังอยากจะไปเรียนอยู่ละก็” เจษณะเอ่ยอย่างเย็นชา สายตาจ้องมองเธออย่างข่มขู่ไม่มีสิทธิ์ต่อรอง
ลัลล์นลินมองเขา ดวงตากลมสวยไม่มีแวววูบไหว ไม่มีใครบอกได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอแค่เงยหน้ามองลึกเข้าไปในดวงตาสีหินออบซิเดียนของเขาโดยไม่กะพริบตา ประสานสายตากับเขา มุมปากของเธอค่อยๆ ยกขึ้นวาดส่วนโค้งเป็นรอยยิ้มที่งดงามจับตา
“พอใจรึยังคะ”
สะใจมากไหมที่สามารถบีบให้เธอทำในสิ่งที่ไม่เต็มใจได้สำเร็จ?
เจษณะมองหญิงสาวไม่วางตา พยายามค้นหาบางสิ่งท
