บนโต๊ะอาหารทรงกลม เจษณะและลัลล์นลินนั่งเคียงข้างกันอย่างสง่าเหมาะสมกันดุจกิ่งทองใบหยก อาหารแต่ละจานที่ยกมาเสิร์ฟล้วนบรรจงปรุงอย่างพิถีพิถัน มีกลิ่นหอม หน้าตาน่ารับประทานและเป็นของโปรดของเธอทุกจาน
แต่เธอแทบไม่แตะต้องพวกมันเลยสักจาน
หญิงสาวตักข้าวสวยเข้าปากเพียงสองคำก็แทบจะวางช้อนส้อมลง รู้สึกตื้อๆ กลืนอะไรไม่ลงไปหมด ในเวลาหดหู่อย่างนี้เธอจะมีแก่ใจกินข้าวลงอีกหรือไง...
มีช้อนกับส้อมอีกคู่ยื่นเข้ามาในจานเธอ ตักกุ้งตัวโตๆ จากเมนูกุ้งอบวุ้นเส้นในจานเธอ ต่อด้วยหอยจ๊อปู ปีกไก่ตุ๋นน้ำแดง และเนื้อผัดน้ำมันหอย พริบตาเดียวจานเธอก็อุดมไปด้วยอาหารหลากชนิดที่ชวนให้น้ำลายสอ แต่ลัลล์นลินยังคงตักข้าวสวยเข้าปากอีกคำ
เจษณะขมวดคิ้ว ใช้ส้อมจิ้มกุ้งขึ้นมาจ่อที่ปากเธอ แล้วสั่ง
“กิน”
ลัลล์นลินมองของโปรดของเธอในมือเขาแล้วรู้สึกว่าท้องไส้ปั่นป่วนไม่สบายเอาเสียเลย จิตสำนึกทำให้เธออ้าปากจะต่อต้าน แต่ภายใต้ดวง
