ค่ำคืนของฤดูหนาวผ่านไปอย่างรวดเร็ว เผลอแป๊บเดียวฤดูร้อนก็มาเยือน กระทั่งตอนนี้เริ่มย่างเข้าสู่ฤดูฝนแล้ว นาฬิกาหมุนวนผ่านไปกว่าหกเดือนแล้ว
ลัลล์นลินยังคงใช้ชีวิตตามปกติ ไปเรียนและขลุกตัวอยู่ที่บ้านคอยดูแลคุณปู่อย่างใกล้ชิด นอกจากเวลาอาหารของท่านแล้ว เธอแทบไม่ก้าวออกจากห้องเลย ชีวิตในฐานะคู่หมั้นของเจษณะยิ่งแล้วใหญ่ หกเดือนที่ผ่านมาเธอเห็นหน้าเขาน้อยครั้งจนน่าใจหาย เพราะเจ้าตัวใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่อเมริกา
ดูเหมือนการรักษาของอมลฉวีจะไม่ราบรื่นอย่างที่คิด หล่อนมีภาวะแทรกซ้อน ป่วยกระเซาะกระแซะและมีภาวะซึมเศร้า จนเขาไม่กล้าวางใจทิ้งหล่อนไว้คนเดียวได้ ต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิด นานๆ จึงจะกลับมาสักครั้ง ไม่ใช่เพื่อเธอ แต่เพื่อสะสางงานการของบริษัท เขาใช้เวลาอยู่กับเธอเพียงคืนครึ่งคืนก็ต้องบินกลับไปอเมริกาใหม่
ลัลล์นลินกระตุกยิ้มเยาะ นึกดูถูกตัวเองอย่างไม่มีอะไรจะเปรียบได้ ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นคู่
