ลัลล์นลินนั่งอยู่ในห้องของคุณปู่ทั้งคืน จากฟ้ามืดมองไม่เห็นแม้แต่มือตัวเองจนกระทั่งฟ้าสาง บนใบหน้าเรียวเล็กไม่มีคราบน้ำตา แต่ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำคล้ายกับอดหลับอดนอนมาหลายคืนแล้ว ร่างกายที่อ่อนเพลียซูบเซียวไม่ไหวติง ดูอย่างไรก็ไม่ต่างจากรูปปั้นเลยสักนิด
เธอมองไปยังเตียงที่ท่านเคยนอน หวนนึกถึงวันที่ได้ดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำให้ท่าน หัวเราะพูดคุยกับท่าน ออดอ้อนท่าน ปรับทุกข์กับท่าน มีคุณปู่คอยลูบหลังพร่ำปลอบด้วยความอ่อนโยน ความเสียใจก็ยิ่งท่วมท้นตีรวนอยู่ในอก ลำคอตีบตันเจ็บปวดจนพูดไม่ออก
ห้องที่แสนจะว่างเปล่านี้ไม่มีคุณปู่ที่แสนดีของเธออีกแล้ว...
สายตาเลื่อนลอยมองไปรอบๆ ห้องที่แสนจะว่างเปล่าตรงหน้า เธอสัมผัสได้เพียงความอ้างว้างวังเวง สำหรับเธอแล้ว ‘บ้าน’ ที่ไม่มีคุณปู่ ก็ไม่มีความหมายอะไรกับเธออีกต่อไป เธอไม่ต้องการเงินทองหรือบริษัทใหญ่โต เธอแค่ต้องการความรักของท่านเพียงเท่านั้น
เหมือนจะได
