บทที่2 อยากรู้จักนายคนนั้นหนะ...
1001 คำ
“มะนาว..นายคนนั้นแหละบอกชื่อหน่อยดิเขาชื่ออะไร”
“ภรัณ เขาชื่อภรัณ"
“อ๋อ.เด็กบ้าอะไรหล่อมาก หล่อวัวตายควายล้มได้เลยนะเนี่ย..."
ลินดาถึงกับเพ้อ
“เฮ้ย！แกฉันเจอไอ้ดินแล้ว นี่.!! ไอ้ดินผู้ชายเฮงซวย.."
นายนั่นไม่ทันระวังก็โดนยัยมะนาวกระโดดถีบ จากด้านหลังเข้าอย่างจัง ไม่ทันตั้งตัวขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์จนล้มลงอย่างจัง...
“นายลุกขึ้นมาสิ แล้วมองฉันด้วย."
มะนาวตะคอกใส่ดิน
“โอ้ยยยเจ็บชิบ เธอเป็นบ้าอะไรวะ"
เสียงดินเอ่ยขึ้น หลังจากโดนมะนาวถีบเข้าอย่างจัง
“นายพูดมาสิ ว่านายเห็นฉันเป็นของเล่นใช่ไหม ตลกมากงั้นสิ..."
มะนาวเริ่มเก็บอาการไม่ไหว น้ำตาเอ่อคลอเบ้าตาปริ่มๆเหมือนจะไหลออกมา...
“เออใช่ !!! รู้แล้วยังจะถามเพื่อ..?"
“ดิน...นายมันก็เเค่เด็กที่ยังไม่รู้จักโต แค่เศษสวะเหม็นเน่าชิ้นนึงเท่านั้น"
มะนาวพรั่งพรูคำด่าออกมา
“เมื่อกี้เธอว่ายังไงนะ...ลองพูดใหม่ดิ๊..."
ดินหันขวับมามองมะนาว..
ฉันเห็นท่าไม่ดี รีบสะกิดเพื่อน
“แกพูดแรงไปรึเปล่ามะนาว... ฉันกลัวแล้วดูสายตาของดินในตอนนี้สิ.."
“รู้ไหมผู้หญิงแบบเธอ ถ้าฉันไม่คบด้วยเธอคงไม่มีปัญญาหาแฟนได้มั้ง น่าสมเพช..."
ดินสะแหยะยิ้มให้กับมะนาว
“ใครว่าฉันไม่มี "
มะนาวรีบสวนทันที
“ใหนหละ ฉันอยากเห็นเหมือนกันว่านอกจากฉันยังจะมีไอ้หน้าโง่ตัวใหนยอมคบเธอเป็นแฟนกัน..ห๊า!!!..."
ดินตะคอกใส่มะนาว..
“อยู่ใหน？รีบๆพามารายงานตัวหน่อยสิวะ!!..ฮ่าๆๆ..."
ดินหัวเราลั่นร้าน
“ก็เด็กอาชีวะกลุ่มนั้นไงนายคงไม่รู้จักสินะ..."
มะนาวชี้ไม้ชี้มือไปที่กลุ่มของภรัณ
(ตายๆๆ ยัยนาวตัวแสบ รู้ตัวไหมโกหกคำโตออกไป แล้วจะยังไงต่อเนี่ย)
“หรอ ฉันพอรู้อยู่บ้าง บอกชื่อมาดิ."
ดินกล่าวหน้าตาย
ตอนนี้ฉันยืนหน้าซีดหมดแล้ว...ยายนาวจะรู้ตัวไหมเนี่ย>_< ทำอะไรลงไป ฮื้อ...
“พวกพี่นี่ตัวเล็กเท่าลูกหมายังอวดเก่งอีกนะเนี่ย”
เด็กเทคนิคคนนึงที่ยืนอยู่ข้างๆดินขยับเดินเข้ามาไกล้มะนาวหนึ่งก้าว...
จากนั้นก็ตบมือลงมาที่บ่ามะนาว ตุบๆ..
“นี่!!! พวกนาย ไอ้พวกเด็กเทคนิค..."
ฉันตะโกนเสียงดังไว้ก่อนกลัวเด็กพวกนั้นจะทำอะไรมะนาว จากนั้นเธอก็ไม่รู้ตัวว่าไปจับคอเสื้อของดินไว้ตอนใหน...(ช่างมีความกล้ามากนะลินดา)
“จะทำไรวะ..ยังไม่ปล่อยมือจากเสื้อฉันอีก ...อยากเจ็บตัว?..."
ดินกดเสียงต่ำ
“นี่!!.นาย...ต้องช่วยมะนาวนะ..."
ฉันร้องบอกดินในขณะที่มือยังจับทีคอเสื้อคอเสื้อของเขาอยู่..
“หึ!!..ฉันจะช่วยไรได้ เพื่อนเธอทำตัวเองทั้งนั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย.."
“นาย...ทำไมใจดำแบบนี้นะดิน.."
ฉันตะคอกใส่หน้าดิน
“ช่วยไม่ได้...อยากซ่าเองทำไมวะ..."
ดินยักคิ้วให้กับลินดา
“ ฉันจะบอกอะไรนายให้ อยากรู้ไหมคนใหนแฟนมะนาว...ฉันจะบอกเอาบุญให้..."
ลินดาบอกกับดิน
“ฉันรู้จักหมดแหละเด็กอาชีวะ.แล้วคนใหนหละแฟนเพื่อนเธอ.."
ดินพูดสวนกลับมา...
ฉันชี้ไปทางกลุ่มเด็กอาชีวะกลุ่มนั้นที่มี"ภรัณ"กำลังนั่งเล่นเกมส์อย่างใจจดใจจ่อ ถ้าใช้ประโยชน์จากเขา อาจจะพอช่วยให้เด็กเทคนิคเกรงใจ ไม่กล้าทำอะไรมะนาวก็ได้...
“เด็กพวกนั้นหรอ ทำไม?."
ดินหัวเราะ
“ชิ!!..ทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน เสียงนายสั่นมากรู้ตัวไหม..."
เข้าแผนฉันพอดี...
เอาวะ..อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด...ลองเสี่ยงสักตั้ง เพื่อช่วยเพื่อนของฉัน ที่มีคนเดียวในตอนนี้....ลินดาคิดในใจ...
“แฟนมะนาวอยู่ในเด็กกลุ่มนั้น..พูดแล้วนายก็คงไม่เชื่อใช่ไหมหละเดี๋ยวฉันจะพามาให้รู้จักแบบตัวต่อตัวเลยดีไหม."
จากนั้น...ฉันก็เดินเข้าไปหาเด็กอาชีวะกลุ่มนั้นทันที เธอกล้ามากนะลินดาไปเอาความกล้านี้มาจากใหน ถ้าเขาไม่ช่วยเธอตายแน่ๆยัยลินดา เธอรู้ตัวบ้างไหมว่ากำลังเล่นกับอะไรอยู่ยายลินเอ้ย!!!...
ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นจากทักใครดี ทุกคนเอาแต่ใจจดใจจ่ออยู่กับเกมส์ ถ้าฉันไปขอให้ช่วย แล้วพวกเขาจะไม่โมโหฉันหรอ เอาไงดีวะ ในระหว่างทางที่เดินไป เธอก็คิดหนักใจไปด้วยเพราะไม่เคยรู้จักใครเลย ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น เธอก็ตัดสินใจเดินไปจนถึงกลุ่มเด็กพวกนั้น ดูแล้วน่าจะเป็นรุ่นน้องฉัน ถ้าฉันไปขอความช่วยเหลือ เขาอาจจะเห็นว่าฉันเป็นรุ่นพี่ผู้หญิง ที่ตัวเล็กนิดเดียวดูแล้วน่าส่งสาร พวกเขาคงไม่ใจจืดใจดำหรอกมั้ง
จากนั้นฉันก็ใช้สายตาไล่ดูแต่ละคน แล้วคนที่ฉันมองแล้วน่าจะพอช่วยได้บ้างก็มีอยู่คนนึง ที่หน้าตาไม่ดุเกินไปสำหรับฉันแล้ว ฉันว่าเขาก็โอเคพอใช้ได้อยู่นะ จึงตัดสินใจเดินเข้าไปทักเขาแล้วกัน
“นี่นายหนะไม่เจอกันนานเลยนะ เป็นไงบ้าง..ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยเห็นนายไปหามะนาวเลยนะ ที่แท้ก็หลบแฟนมาแอบเล่นเกมส์ที่นี่เองหรอ ^_^ .."
ฉันส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับสายตาอ้อนวอน อยากให้เขาช่วย...แล้วจากนั้นทุกคนที่กำลังสนใจเกมส์ ก็เงยหน้ามามองฉันพรึบเดียวหมด ..จนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ..(ทำไมพวกนายจะหันมามองกันหมดด้วย ฉันกลัวนะรู้ไหม)ลินดาคิดในใจ...
- ผู้เขียน
