บทที่1 เจอหน้าครั้งแรก>_<
1140 คำ
บทที่1
"นี่! แกนัดแฟนไว้ทำไมต้องลากฉันมาด้วยเนี่ยยายมะนาว"
เป็นเสียงของลินดาบ่นพึมพำให้กับเพื่อน
“เออน่า!! ลินดาฉันสัญญากับน้องดินเอาไว้ไง ว่าจะพาเธอไปรู้จักกับกับเขาน่ะ"
“โอ้ยฉันอยากจะบ้าตายกับแก แกจะพาฉันมารู้จักกับเขาทำไมเนี่ย ว่าแต่นายนั่นมีดีอะไรนักหนา เด็กเทคนิคพวกนั้นอันตรายออก ฉันเตือนแกด้วยความหวังดีนะ เพราะแกคือเพื่อนคนเดียวของฉัน "
ลินดาเตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง...
“ดินเขาไม่เหมือนคนอื่นหรอกน่ายัยลินแกคอยดูนะ”
มะนาวยังมั่นใจว่าแฟนของเขาไม่เหมือนคนอื่น
“ไม่เหมือนตรงใหน เด็กเทคนิคมีแต่อันธพาลทั้งนั้น ฉันว่า ภายในอาทิตย์นี้แกต้องโดนน้องดินของแกทิ้งแน่ๆ"...
ลินดายังคงย้ำเพื่อน
“เงียบไปนะยัยลิน แกจะพูดทำไมคนยิ่งใจแป้วๆอยู่ด้วย”
“มะนาว！”
เป็นเสียงของดินเอ่ยทักมะนาว
“ดิน！"
มะนาวเอ่ยเสียงเบาๆเมื่อเห็นดินเดินมากับผู้หญิงอีกคน
“เธอรู้จักกันไว้หน่อยดิ นี่แฟนฉันเอง"
ดินเดินโอบเอวผู้หญิงคนนึงมา พูดลอยหน้าลอยตาต่อหน้ามะนาวแบบหน้าหมั่นใส้สุดๆ เห็นแล้วอยากกระโดดถีบแทนยัยมะนาวจริงๆ...
“นะนี่..นาย..หมายความว่าไงดิน"
มะนาวช็อคกับคำพูดของดินที่อยู่คบกันมาตั้งนาน ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขามีแฟน
“ก็หมายความตามที่พูดไง เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงกันมะนาว..?
“นายพูดจริงๆใช่ไหม แล้วที่ผ่านมานายคบกับฉันในฐานะอะไร ทำไมนายมาหรอกฉันแบบนี้ทำเพื่ออะไรวะ"
มะนาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตา
“ที่ผ่านมาเธอก็แค่ของเล่นฉันไง"
ดินตอบมะนาวแบบหน้าตายียวนกวนประสาทมาก เห็นแล้วแ***อยากต่อยปาก
มะนาวยืนเหม่อลอย เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างแล้วก็มองตามดินเดินไปกับผู้หญิงคนนั้น จนสุดลูกตา...
ลินดาก็ได้แต่กอดปลอบเพื่อน
“เราไปดื่มแก้เฮงซวยกันดีไหมมะนาว เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"
“ไม่เอาฉันอยากกลับบ้าน"
“ตามใจแกแล้วกัน วันไหนที่เเกอยากดื่มค่อยโทรมาชวนฉันนะ."
จากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เพราะต้องรีบทำรายงานส่งอาจารย์ ระหว่างเดินกลับบ้านรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก พอเดินถึงประตูหน้าบ้านก็ได้ยินเสียงกุกกักๆ เพล้ง!! เสียงดังมาจากในครัว เกิดอะไรขึ้นกัน ทันทีที่เข้ามาในครัว ก็เจอกับ "ภาคิน"
น้องชายฉันเอง
“นี่..นายไม่ไปโรงเรียนหรอภาคิน"
“ไม่ไป ก็มี๊สั่งให้ล้างจานน่ะสิเบื่อชะมัด พี่ลินดามาช่วยล้างเลย โอ้ย!!! ร้อน..ชิบ.."
ขณะที่ล้างจานอยู่ ภาคินก็ยังคาบบุหรี่ไว้ในปากแล้วยื่นไปจุดกับเตาแก๊สในครัว
“ใช้เตาแก๊สจุดได้ยังงัย นายนี่มัน..โง่จังไอ้ภาคินฉันหละเหนื่อยใจกับนายจริงๆ..."
น้องชายฉันมักจะหาเรื่องด่า ข้าวของเครื่องใช้ในครัวตลอด
วันต่อมา !!!...
วันนี้ฉันกับมะนาวมีเรียนช่วงบ่ายๆ ยัยนาวเดินไปพลางด่าโวยวายตลอดทาง
“ไอ้ดิน！เด็กสารเลว ฉันจะสับนายเป็นชิ้นๆเลยคอยดู "
มะนาวยังเจ็บใจไม่หาย
“ยัยลินแกรู้ไหมเมื่อเช้าฉันโทรคุยกับมัน รู้ไหมมันด่าฉันว่าอะไร มันว่าฉันน่าขยะแขยง ได้ยินเสียงฉันแล้วมันอยากจะอ้วก"...
“มะนาว...ฉันว่าเราอย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า"
ฉันเตือนมะนาวเพราะไม่อยากให้ไปยุ่งกับเด็กเทคนิคคนนี้ ดูแล้วน่าจะนิสัยไม่ดี...
“ไม่ได้หรอกแก ฉันเป็นบ้าตายพอดีสิยัยลินถ้าไม่ได้ทำอะไรกับมันสักอย่าง"
มะนาวเก็บอารมณ์โกรธไม่ไหว
จากนั้นมะนาวก็พาฉันมาร้านเกมส์ที่ใหญ่ที่สุด เพราะหมอนั่นชอบมาเล่นเกมส์ที่นี่
แล้วมะนาวก็เปิดประตูเข้าไปด้วยความแรงของมะนาว..
“ไอ้สารเลวมันอยู่ใหนนะฉันหาไม่เจอเลย นั่นไงยัยลินแกเห็นเด็กพวกนั้นไหม.."
มะนาวชี้ไม้ชี้มือให้ฉันดูใครบางคน
“ทำไมหรอ..หรือแกเจอดินแล้ว..."
“เปล่าหรอก..พวกเด็กอาชีวะน่ะ.."
ฉันมองตามมะนาวไป เห็นกลุ่มเด็กอาชีวะหน้าตาหล่อกระชากใจ ประมาณ10กว่าคน
กำลังเดินเข้ามาในร้านเกมส์...
“มะนาว！เป้าหมายแกไม่ใช่มาตามหาไอ้ดินรึไง ฉันหละงงกับแกเลย"
“เด็กพวกนี้ อาจจะเป็นกลุ่มที่ซ่าส์ที่สุดในโรงเรียนอาชีวะก็ได้นะแก.."
มะนาวพูดขึ้นมาแล้วทำตาแป๋ว..
“แล้วไงแกคิดจะทำอะไรกันแน่ ."
ลินดาไม่เข้าใจว่าเพื่อนกำลังสื่อถึงอะไร
“ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออก"
ฉันมองไปยังกลุ่มเด็กพวกนั้น ให้ตายสิร่างกายฉันร้อนๆวู้บๆว้าบๆ เลือดกำเดาแทบพุ่ง เด็กผู้ชายสมัยนี้กินอะไรเข้าไปนะ ทำไมถึงได้หล่อขนาดนี้...
“ยัยลินแกอยากรู้จักไหม ฉันรู้จักชื่อพวกเขาหมดเลยนะ"
มะนาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส
“นี่แก..ถึงกับรู้จักทุกคนเลยหรอ.เอาจริงๆ"
“อือ ฉันจะแนะนำให้รู้จักหมดเลยเอาไหม.."
“ก็ได้นะว่ามาดิ๊.."
ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะรู้จักพวกนั้นจริงๆไหม
“คนตัวสูงๆขวาสุด ชื่อ"มาร์ค "นั่นชื่อ "คิมหันต์ " แล้วคนที่เล่นเกมส์อยู่ ผมสีทองชื่อ "อดัม"มะนาวชี้ให้ดูและบอกชื่อทีละคน
“อื้อ แล้วคนต่อไปหละ.."
ฉันถามมะนาวต่อ
“แล้วแกตกลงอยากรู้จักใครกันแน่."
“คนที่ฉันอยากรู้จักคือ...คนโน้น ที่ยืนสูบบุหรี่หน้าตาเคร่งเครียด จดจ่ออยู่กับจอเกมส์อยู่กับนายผมทองนั่น..."
“แต่หมอนั่นฉันได้ข่าวว่า อยู่อาชีวะปี3เป็นหัวโจกเชียวนะเธอชอบหรอ แต่เขาเกลียดผู้หญิงมากเลยนะ โดยเฉพาะเด็กมหาลัย xxxของเรา.."
“เขาก็ดูหล่อเหลาเอาการ คมเข้มตัวสูง ผมสีเทาๆ หน้าขาวใบหน้าเรียวได้รูป...ทั้งพฤติกรรมและแววตาเย็นชาทรงออกแบ้ดๆ แล้วปากเล็กๆที่คาบบุหรี่นั่นอีก มันดูเท่ห์ไปหมดในตัวเขาทั้งๆที่ยู่ในชุดนักศึกษา..."
ลินดานั่งบรรยายภาพคนตัวสูงตรงหน้า เหมือนเธอจะโดนเด็กอาชีวะคนนั้น ตกเข้าให้ซะแล้ว...
“แต่ว่าฉันก็ไม่ได้ชอบผู้ชายแบบนี้นะ แต่ทำไมถึงอยากรู้จักชื่อเขานะ..."
ลินดาบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ...
- ผู้เขียน
