หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ซานก็เหมือนตายทั้งเป็น...
เขาเก็บตัวเงียบจนดูเย็นชา และแยกตัวออกห่างจากคนรอบข้าง แม้เพื่อน ๆ จะพยายามเข้าใกล้และชวนเขาออกไปเที่ยวสนุกเหมือนที่ผ่านมา ซานก็ปฏิเสธไม่ยอมไป เอาแต่ขังตัวเองไว้กับความเจ็บปวดที่ไม่อาจถอดถอน
เวลาผ่านไปหลายวัน...จนถึงวันลงทะเบียนเรียนในชั้นปีต่อไป ซึ่งเป็นช่วงสอบเสร็จและกำลังจะปิดภาคเรียน ซานก็ยังคงไม่พูดคุยและเสวนากับใคร แม้กระทั่งตอนที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องลงทะเบียน เขาก็ไม่ได้ตั้งใจเลือกวิชาใด ๆ เลย แค่ทำตามขั้นตอนให้เสร็จ ๆ ไปก็เท่านั้น
จนกระทั่ง...
"พี่ซาน...พี่จะเป็นแบบนี้ไปตลอดเลยเหรอ? พี่ไม่คิดจะไปตามคะนึงกลับมาบ้างเลยเหรอ"
นิชาเอ่ยขึ้น เมื่อเดินเข้ามาหาซานด้วยความทนดูไม่ไหว ภาพวันนั้นที่คะนึงเพื่อนของเธอร้องไห้อย่างหนักจนแทบจะขาดใจ ทำให้นิชาไม่อาจทนดูอยู่เฉยได้ แม้มันจะเป็นความต้องการของเพื่อนเธอเองก็ช่างเถอะ
“พี่ซ
