(หลายวันก่อน...)
กลางสะพานเหล็กที่ทอดยาวแห่งหนึ่งในตัวเมือง แสงไฟสลัวยามค่ำคืนสาดส่องไปทั่วทั้งสะพาน พอให้ร่างน้อยที่เดินเลียบเคียงไปตามขอบข้างของสะพานได้มองเห็นทางเดิน
ดวงตาของเธอแดงช้ำและพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตาที่กำลังพรั่งพรูออกมาเป็นสาย จากความเสียใจและน้อยใจกับการกระทำของคนที่เธอรักและไว้ใจที่สุดในชีวิต
มือเรียวของเธอกำแน่นกับราวสะพาน สายลมพัดปะทะกับผิวกายจนเย็นเยือก แต่ไม่มีสิ่งใดจะหนาวเหน็บไปกว่าแววตาของริวในวันนี้อีกแล้ว แววตาของผู้ชายที่เคยทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย แต่วันนี้กลับมองเธอราวกับคนแปลกหน้า
"เธอไม่มีค่าอะไรในสายตาเขาแล้วญาดา...จะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร..." เธอพึมพำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวจะขาดใจ
ปลายเท้าเล็กค่อย ๆ ขยับเข้าใกล้ขอบสะพาน ในขณะที่ความสับสนตีวนภายในหัวใจ ความเจ็บปวดเกินทนทำให้เธอไม่อาจทนอยู่บนโลกใบนี้ได้ จึงคิดว่าความตายน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
แต่ก่อนท
