เสียงเครื่องช่วยหายใจยังคงดังเป็นจังหวะเบา ๆ ในขณะที่แสงแดด ๆ อ่อนกำลังลอดผ่านม่านสีครีมเข้ามาภายในห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนที่หนึ่งในยามเช้า
กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้ออ่อน ๆ คละคลุ้งอยู่ในอากาศบอกชัดว่านี่ไม่ใช่สถานที่สำหรับพักผ่อน แต่คือเขตแดนของความเป็นและความตาย
ร่างสูงที่ซูบผอมลงเล็กน้อย นอนนิ่งอยู่บนเตียงสีขาว สายระโยงระยางพาดผ่านทั้งแขนและหน้าอก ราวกับตอกย้ำว่าเขาเคยเดินอยู่บนเส้นด้ายที่บางเฉียบระหว่างการเป็นอยู่และการจากไป
"ซาน…" น้ำเสียงอ่อนโยนของซินผู้เป็นพี่สาวเรียกชื่อของเขาแผ่วเบาราวกับไม่แน่ใจว่าเขาฟื้นหรือยัง เมื่อเธอเห็นว่าเปลือกตาของน้องชายกะพริบขึ้นช้า ๆ เหมือนว่ากำลังรู้สึกตัว
"ซาน!" แต่มาคราวนี้น้ำเสียงของซินดังขึ้นชัดเจน น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ เธอคว้ามือน้องชายเอาไว้แน่นเพื่อให้เขาได้รู้ว่าเธออยู่ดูแลเคียงข้างเขาตลอดเวลา
"ฟื้นแล้ว…ฟื้นแล้วจริง ๆ"
ดวง
