ที่โรงอาหารของคณะวิศวะคอมฯ ในช่วงพักกลางวันวันนี้คลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาที่เพิ่งเลิกเรียน เสียงจอแจของผู้คนดังผสานกันจนเซ็งแซ่ไปหมด กลิ่นอาหารที่ทำเสร็จใหม่ ๆ ร้อนๆ ลอยอบอวลไปทั่ว จนเรียกน้ำย่อยของคนที่กำลังผิวได้เป็นอย่างดี
คะนึงกับนิชาเลือกนั่งที่โต๊ะตรงมุมห้องที่เงียบสงบและห่างไกลผู้คน ทั้งสองคนตกอยู่ในสภาวะอารมณ์เดียวกัน วันทั้งวันไม่พูดไม่จา ต่างก็ก้มหน้า มือกำช้อนกำตะเกียบแน่นแต่ไม่ได้แตะอาหารตรงหน้าเลยสักคำ
ฉันพลันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่กำลังเร่งเดินดังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ก่อนจะมีเงาของร่างสูงปรากฏอยู่ข้างหลังพร้อมเสียงทุ้มที่เอ่ยเรียกให้คะนึงหันมา
"คะนึง..."
คะนึงเงยหน้าขึ้น ก่อนที่เท็นจะเดินมายืนอยู่ตรงขอบโต๊ะข้าง ๆ เธอ เขาหายใจแรงเล็กน้อยเหมือนเพิ่งเดินด้วยความเร็ว
"พี่เท็น..." ชื่อของคนมาเยือนทำให้นิชาเงยขึ้นไปมามองอย่างอัตโนมัติ ก่อนจะรีบก้มหน้าหลบสายตาของเขาทันที เมื่อพ
