ENGINEER'S DARLING 2
1119 คำ
จูบแรกของเธอ มอบให้เขาโดยไม่คิดลังเลและเขาก็น้อมรับมันอย่างไม่ลังเลเช่นกัน
ริมฝีปากอุ่นของซานบดลงไปบนริมฝีปากนุ่มของคะนึงเบา ๆ ก่อนจะดูดและเม้มขอบปากนุ่มอย่างเนิบช้า
จังหวะละเมียดละไมค่อย ๆ ดื่มด่ำขึ้น จนนาทีที่ปลายลิ้นอุ่นซ่านของเขาสอดส่งเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ดวงตากลมก็เบิกโพลงและสะดุ้งเฮือกด้วยความไม่เคย
"เฮื้อก! พะ...พี่ซาน" ร่างบางรีบผละห่างจากเขาเล็กน้อย ทั้งที่ยังหอบหายใจไม่หยุดราวกับไปวิ่งสี่คูณร้อยเมตรมา
ซานยังคงไม่ยอมปล่อยเธอ เขาก้มใบหน้าลงไปคลอเคลียอยู่ข้างแก้มเธอ
“จูบแรกเหรอ...”
เขากระซิบเสียงพร่าแนบไปกับใบหูของเธอ เล่นเอาคะนึงถึงกับขนลุกไปทั้งตัว ร่างน้อยสั่นระริกราวกับคนจับไข้
"พี่เป็นจูบแรกของหนูสินะ"
คะนึงพยักหน้า แก้มแดงซ่านไปทั้งพวงแก้ม น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความตื่นเต้น
“ค่ะ...หนูไม่เคยให้ใคร...แล้วก็ไม่เคยคิดจะให้ใครมาก่อนด้วย...”
"ชื่นใจจัง"
ความอ่อนโยนในตอนแรกที่มอบให้เธอ ทำให้ซานได้รู้ว่าเธอไม่ได้ขัดขืน มันจึงกลายเป็นความลุ่มหลงที่ไม่มีเบรก
มือของเขาเลื่อนขึ้นมาแตะบนแก้มของเธอที่เจ้าตัวกำลังสั่นสะท้าน แต่ซานก็ไม่คิดจะถอย ร่างน้อยในอ้อมกอดของเขาตอนนี้ กำลังทำให้เขาหมดขีดความอดทนแล้ว
เขาพาเธอล้มลงนอนบนเตียงโดยที่ร่างกายของเขาตามมาแนบชิดจนไม่เหลือช่องว่าง
"พี่ซาน..."
“คะนึง...” เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ ขณะที่ปลายจมูกเลื่อนไล้ไปตามสันคางและข้างแก้ม
“พะ...พี่ซาน” คะนึงเริ่มหวาดหวั่นใจ เธอรู้สึกตื่นเต้นจนใจสั่น
“พี่อยากเป็นคนแรกของหนู...” ซานเองก็เหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งอารมณ์ เขาไม่อาจข่มความต้องการของตัวเองได้เลยในตอนนี้ เขาไม่คิดด้วยซ้ำ ว่าคนตรงหน้าจะทำให้เขาเตลิดมาไกลจนควบคุมตัวเองไม่ได้ถึงขนาดนี้ ทั้งที่เขามองทุกอย่างเป็นเพียงแค่เกมที่เขาต้องเป็นผู้ชนะเท่านั้น
“ถ้าเป็นพี่ซาน...กะ...ก็ได้...อ๊ะ!”
ฝ่ามือหนาที่ลูบผ่านลำแขน เลื่อนลงมาที่แผ่นหลังเนียนทันที ก่อนจะสอดเข้าไปภายใต้เสื้อนอนถึงได้รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้ใส่บรา ซานลูบไล้แผ่นหลังเนียนไปพร้อมกับการซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น ทำเอาเธอถึงกับขนลุกไปทั้งตัว
ความรู้สึกของคะนึงในตอนนี้ มีทั้งความตื่นเต้น จิตใจวูบไหว และหวาดกลัวกลับสิ่งที่กำลังได้รับ แต่ที่น่าเศร้าใจมากกว่าความกลัวก็คือ...มันเกิดจากความเต็มใจของเธอ
เสื้อนอนลายการ์ตูน ถูกปลดกระดุมเม็ดแรก ทำเอาคะนึงสะดุ้งเฮือกทั้งที่ถูกซุกไซ้ซอกคอไม่หยุด
ฝ่ามือหนาของซานทั้งซุกซนและพลิ้วไหว ไม่ว่าเขาเลื่อนผ่านจุดไหน ตรงนั้นก็จะถูกปลดเปลื้องในทันที
"ฮื่อ! พี่ซาน...อื้อ!"
ซานเลื่อนริมฝีปากขึ้นมาประกบจูบที่ริมฝีปากนุ่มของเธออีกครั้ง ครั้งนี้ดูดดื่มและจาบจ้วงสุด ๆ ในขณะที่เสื้อของคะนึงถูกปลดกระดุมครบหมดทุกเม็ด และถูกเขาแหวกออกจนเผยให้เห็นทรวงอวบอิ่มที่ไร้บราห่อหุ้ม
"ฮึก! อ๊ะ! อื้อ"
เสียงอู้อี้ดังขึ้นอย่างตื่นตระหนก เมื่อทรวงอกอวบอิ่มถูกบีบขยำด้วยมือหนาที่ร้อนผ่าว ร่างทั้งร่างถูกกดตรึงด้วยร่างหนาจนแนบชิดสนิทกันแทบทุกส่วน
ริมฝีปากนุ่มถูกจูบหนัก ๆ บดขยี้จนริมฝีปากเริ่มบวมเป่งเป็นสีแดง ดื่มด่ำเนิ่นนาน จวบจนปลายลิ้นชุ่มสอดแทรกเข้ามาในอุ้งปากอุ่น ใบหน้าสวยส่ายไปมาเบา ๆ จนซานต้องบีบเต้าอวบเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ
โพรงปากนุ่มจึงจำต้องเปิดอ้ารับเอาปลายลิ้นร้อนของซานเข้าไปข้างใน แล้วเผลอดูดดื่มมันอย่างหลงใหล
ยามที่ซานบีบเคล้นทรวงอวบอิ่ม ปลายลิ้นเล็กก็ตวัดป่ายเปะไปมา จนซานต้องเกี่ยวมาดูดดื่มอย่างหักห้ามใจไม่ได้
เสียงลมหายใจของทั้งสองแทบจะผสานเป็นทำนองเดียวกัน จูบที่รุกล้ำเนิ่นนาน บวกไอร้อนของฝ่ามือที่เคล้นคลึงเต้าอวบอย่างสัมพันธ์กัน กำลังดำเนินไปตามความปรารถนาที่อยู่ในใจ
แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงัก พร้อมกับเสียงเปิดประตูเข้ามาของคนจากข้างนอก
แก็ก!
“คะนึง! แกยังไม่นอนเหรอ อ๊าย!!”
พร้อมกับเสียงของผู้มาเยือนซึ่งก็คือ...เพื่อนร่วมห้องของเธอเอง ผู้มาใหม่อุทานดังลั่น จนซานเด้งตัวขึ้นมาจากร่างของคะนึงทันที
“นิชา!” ในขณะที่คะนึงเบิกตากว้าง รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างจนถึงหน้าอก
"คะนึง...ฉันขอโทษ!"
นิชาถึงกลับรู้สึกผิด ที่กลับมาผิดเวลาจนเพื่อนสาวสุดที่รักต้องพลาดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มกับหนุ่มฮอตแฟนสุดหล่อของเพื่อน
คะนึงไม่รู้จะพูดอะไรเพราะตอนนี้เธออายจนอยากจะเอาหน้ามุดแทรกแผ่นดินหนีแล้ว
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ”
เขายิ้มมุมปาก ส่งเสียงหัวเราะในลำคอแล้วเดินไปที่ประตูห้อง
"พี่ซานจะกลับยังไง?"คะนึงถามเขาด้วยความเป็นห่วง
"สบายมาก...พี่กลับแล้วนะ ฝันดีครับ"
ซานสบตาเธอเพียงแวบเดียว ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดาย แล้วหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก ดีแล้วที่มันเป็นแบบนี้ เพราะหากทุกอย่างมันดำเนินไปจนถึงเป้าหมาย เขาอาจจะรู้สึกผิดกับเธอไปตลอดชีวิต
ซานเปิดประตูเดินออกไป กลางดึกแบบนี้เขาต้องระวังให้มาก แต่คนดูแลหอก็คงมีจังหวะให้เขาได้ปีนออกไปบ้างแหละ เกมของเขาจบลงแค่นี้...มันก็แสดงถึงชัยชนะของเขาแล้ว คงไม่จำเป็นต้องกลับมาที่นี่อีก
แต่สิ่งที่เขาไม่รู้เลย ว่าหลังจากประตูบานนั้นปิดลง คะนึงถึงกลับน้ำตาร่วงลงมา ไม่ใช่เพราะเธอเสียใจที่เพื่อนเข้ามาขัดจังหวะ แต่เธอกลัวเหลือเกินว่าหลังจากนี้เขาจะมองเธอเป็นผู้หญิงใจง่ายหรือเปล่า เธอยอมให้เขารุกล้ำขนาดนั้น มันคงไม่เหลือภาพลักษณ์ที่สวยงามให้ดูภาคภูมิใจแบบที่เธอเธอเคยถูกสอนมา...
- ผู้เขียน
