ร่าบางเร่งย่ำฝีเท้าลงไปบนพื้นทางเดินอันคับแคบของซอยลึก ที่อยู่หลังตึกคณะวิศวะคอมพิวเตอร์
ซอยเล็ก ๆ นี้คะนึงเลือกใช้เป็นทางลัดสำหรับกลับหอพักในทุก ๆ วันแม้จะเปลี่ยวและเงียบเกินไปในช่วงเย็น แต่ความคุ้นชินเส้นทางก็ทำให้เธอไม่เคยลังเลที่จะเลือกเส้นทางนี้สำหรับสัญจร ทว่าในวันนี้ทุกอย่างกลับไม่เหมือนเดิม
เมื่อร่างบางที่ยังเดินไม่ทันจะพ้นเงาของอาคารเก่า ก็ถูกแรงดึงกระชากจากใครบางคนที่คว้าร่างของเธอเข้าไปในซอกมุมระหว่างกำแพงสูงสองด้านอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ!”
เธอเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงด้วยความตกใจ เมื่อใบหน้าสวยฝังลงไปบนแผงอกอุ่นแน่นที่มีกลิ่นหอมคุ้นเคย แถมเสียงหัวใจของอีกฝ่ายยังเต้นรัวราวกับวิ่งสี่คูณร้อยมาหยก ๆ เขาโอบรัดเธอไว้แน่นเสียจนเธอแทบขยับไม่ได้
“พี่ซาน...” คะนึงเรียกชื่อเขาแผ่วเบา เมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ความอบอุ่นแล่นวาบเข้าในอก
“ทำไมไม่ปลุกพี่?” เสียงเขาแหบพร่าแนบชิดใกล้ใบหูของเธอ
