'พี่ซานขา...คะนึงไม่ไหวแล้ว พี่ซาน...พี่ซาน...อื้อ!'
'คะนึง...พี่มีความสุขจังเลย พี่ชอบหนูนะ...อยู่กับพี่นะ พี่อยากให้หนูอยู่กับพี่นาน ๆ อาาส์ '
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านผืนบาง เข้ามาแตะต้องผิวเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม ที่กำลังนอนทอดกายอยู่บนเตียงกว้างราวกับกำลังฝันหวาน
ร่างแกร่งขยับเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาตื่น พลางยกมือขึ้นขยี้เส้นผมอันยุ่งเหยิงของตัวเองอย่างเชื่องช้า
ก่อนจะหันมาหาคนข้างกายตามสัญชาตญาณ เพราะคาดหวังว่าจะได้พบร่างบางในอ้อมกอดเหมือนเมื่อคืน
แต่แล้ว...สิ่งที่เขาได้เจอกลับมีเพียงแค่ผ้าปูเตียงที่เรียบตึงและว่างเปล่า แต่ยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่หลงเหลือไว้บนหมอนให้ได้กลิ่น
"คะนึง..."
ซานขมวดคิ้วทันที หัวใจเต้นช้าลงจนวูบไหวอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เขาผุดลุกขึ้นนั่ง สายตากวาดมองไปรอบห้อง ราวกับหวังว่าจะได้เห็นเธอที่เพียงแค่เดินไปเข้าห้องน้ำ
แต่ไม่เลย...ห้องทั้งห้องเงียบสนิท ไม
