แต่แล้วเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของทุกคนก็พลันเงียบลง เมื่อเด็กหนุ่มปีหนึ่งที่พึ่งเข้ามาใหม่ จู่ ๆ ก็เดินตรงเข้ามาหาคะนึงพร้อมกับซองกระดาษเล็ก ๆ ในมือ แต่ใบหน้าของเขากลับดูไม่เป็นมิตรกับคนอื่นสักเท่าไหร่
“พี่ชื่อคะนึงใช่ไหม?” เขาถามเสียงเรียบ ในขณะที่คะนึงมองเขาด้วยแววตาที่หวาดระแวง
“ผมมาตามหาพี่รหัส...ตามคำใบ้นี้...รุ่นพี่บอกว่าเป็นธรรมเนียมของสถาบัน...เลี่ยงไม่ได้...ผมรู้ว่าในคำใบ้นี้คือพี่”
ทันใดนั้น บรรยากาศโดยรอบก็เปลี่ยนไปทันที โดยเฉพาะซานที่หันขวับมามองหน้าเด็กหนุ่มราวกับเจอศัตรูหัวใจ โดยสัญชาตญาณเขาเพ่งมองอีกฝ่ายจากหัวจรดเท้า ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบแต่เต็มไปด้วยอำนาจของพี่ว้ากปีสี่
“มึงชื่ออะไร?”
เด็กปีหนึ่งเลิกคิ้ว ก่อนตอบกลับเสียงห้วน ๆ
“ถามทำไม? ไม่เกี่ยวกับพี่...”
“อ้าว...ไอ้นี่มันวอนส้นตีน...” เท็นเริ่มเดือดแทน
“พี่เท็น...ใจเย็น ๆ” นิชาหันมาตาเขียวใส่เท็น
“หน
