ในขณะที่อีกด้านมุมหนึ่ง...ซานตื่นขึ้นมาพร้อมแสงแดดอ่อนที่ลอดผ้าม่านสีขาวบางเบาเข้ามาในห้องนอน เขายืดตัวเล็กน้อย ก่อนจะเหยียดแขนไปทางเตียงด้านข้างอย่างเคยชิน แต่กลับสัมผัสได้เพียงผ้าห่มนวมที่เย็นวาบ แต่ไม่มีร่างของใครบางคนที่ควรจะนอนอยู่เคียงข้าง
“คะนึง…” เขาเรียกชื่อเธอแผ่วเบาในลำคอ ก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ แล้วผุดลุกนั่งกะทันหัน
ภายในห้องว่างเปล่า เงียบเชียบ และไม่มีแม้แต่เงาของหญิงสาวที่เขาฝันถึงทั้งคืน ซานลุกขึ้นคว้ากางเกงวอร์มมาใส่ลวก ๆ แล้วเดินออกจากห้อง ร่างสูงพุ่งตรงลงบันไดไปยังห้องรับแขกตั้งแต่เช้า หวังเพื่อจะได้เห็นเธอที่กำลังชงกาแฟให้ลุงคเชนทร์ หรือพูดคุยกับอาแหมะซิ่วเหมือนทุกเช้า...ทว่าวันนี้กลับมีเพียงแค่ความว่างเปล่า
“หายไปไหนเนี่ย”
ซานบ่นพึมพำ ก่อนจะรีบเดินไปยังห้องของลุงคเชนทร์ เขาผลักประตูเบา ๆ แล้วเดินเข้าไป ก็พบเพียงชายสูงวัยกับพยาบาลสาวที่แม่เขาจ้างมา กำลังทำกายภาพบำบัดต
