บทที่10 หมดหน้าที่ของเพียงแล้ว
1587 คำ
การปรากฎตัวของเจ้าพ่อมาเฟียฟรานเซียสเดินเข้ามายังชั้นสองของไนต์คลับชื่อดังทำเอากลุ่มเพื่อนล้วนฉายานักแข่งรถบิ๊กไบค์อัจฉริยะหันมองหน้ากันอย่างสงสัยระคนดีใจ เมื่อรู้ข่าวดีว่าเจ้าพ่อเคยขาเดี้ยงพิการสองข้าง รักษาตัวจนหายดีภายในระยะสามเดือน
“ฉลองหน่อยสิวะไอ้ฟรานไม่ขาเดี้ยงตลอดชีวิตเลยเว้ย!” พายัพยกแก้วขอบทรงสี่เหลี่ยมบรรจุสีน้ำอำพันชนแก้วของอีกฝ่ายเพื่อฉลองความยินดีแก่เพื่อน
“เออ! แล้วทำไมมึงถึงต้องเสแสร้งแกล้งทำเป็นนั่งรถเข็นออกจากด้านนอกคลับของไอ้พายัพด้วยวะ มึงเดินได้มึงก็เดินเข้ามาเองอย่างสง่างาม ให้ทุกคนเห็นว่ามึงไม่ได้เป็นเจ้าพ่อมาเฟียอิตาลีขาพิการตลอดชีวิตเหมือนข่าว...”
ลูวิสดันหุบปากเงียบ แต่กิริยานั่นคิดหรือจะหลุดรอดพ้นแววตาเหยี่ยวของฟรานเซียส
“ข่าว? ข่าวอะไรวะไอ้ลูวิส”
“คือช่วงสามเดือนก่อนระหว่างที่มึงรักษาตัว มีข่าวลือออกมาแปลกๆ ว่ามึงเป็นเจ้าพ่อมาเฟียขาเดี้ยงตลอดชีวิตจนแฟนขอเลิก รับไม่ได้กับสภาพพิการ พวกกูสงสัยข่าวลือออกมาพวกนั้นอาจเป็นฝีมือไอ้คาเฟร จงใจปั่นให้ภาพลักษณ์มึงเสียหาย” ไมล์ เพื่อนอีกคนเงียบปากมานานพลางพูดสวนขึ้นราวกับอยากมีส่วนร่วม
“ไอ้คาเฟร! พูดถึงมันแล้วนึกเจ็บใจไม่หาย ตอนนี้มันคงมีความสุขแย่งแฟนเก่าของมึงมาก”
“กูไม่เสียดายโรสริน ผู้หญิงแพศยาคนนั้นทำให้กูเจ็บช้ำ กูไม่อยากได้ยินชื่อพวกมันให้ระคายหู”
ฟรานเซียสเลี่ยงตัดบทเลือกจะสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน นานแล้วที่เขาไม่ได้ลิ้มลองรสชาติของแอลกอฮอล์ พายัพจัดฉลองพิเศษแก่เพื่อนเลือกมูฟออนจากความรักเก่า พาสาวๆ สวยๆ สองสามคนเข้ามาบริการคลอเคลียและอาจนัวไปต่อลงบนเตียง
“มึงไม่เคยขาดแคลนเรื่องผู้หญิง ทำไมมึงถึง...”
ไมล์แปลกใจจึงเอ่ยถามเพื่อคลายความข้อสงสัย เมื่อเจ้าพ่อมาเฟียเลือกยกมือห้ามปราบพวกสาวสุดเซ็กซี่ห้ามเข้ามาใกล้ ปกติทุกทีพายัพเรียกเหล่าสาวสวยมาบริการ ฟรานเซียสก็ไม่เคยขัด รักสนุกไร้พันธะยกเว้นเจอโรสรินแล้วนั้น เขาก็ไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องนี้
พวกเขาไม่เชื่อว่าเพลย์บอยจะกลับใจ ไม่นอกกายอดีตคนรักได้ขนาดนั้น แค่เล่นเกมเดิมพนันสนุกๆ คืนเดียวก็เท่านั้น
“กูรู้สึกเบื่อ” ตอบเสียงเบื่อหน่าย เบนหน้าหันหนีทางอื่น ฟรานเซียสมัวคิดถึงใบหน้าหวานลอยเข้ามาในหัว
พายัพมองปฏิกิริยาเฉยชาของเพื่อนมองพวกผู้หญิงสวยๆ ดันตายด้าน พอจะรู้สาเหตุบางอย่างจากคนของเขารายงานมาตลอดสามเดือนมานี้ ค่อยเลียบเคียงถาม
“รู้ว่าเป็นเพราะผู้ช่วยพยาบาลพิเศษคนนั้นทำให้มึงไม่สนใจสาวๆ ของกูที่จัดสรรหามา”
ฟรานเซียสเลิกคิ้ว แอบกัดฟันกรอดมาทางเพื่อนคนนี้ที่รับรู้เรื่องภายในส่วนตัวของเขา มันจะมากเกินไปแล้ว! ยกเว้นหนุ่มสองคนยังไม่รู้เรื่องอะไรจึงเลือกถามคนเก็บความลับซุกซ่อนบางอย่างไว้
“ผู้ช่วยพยาบาล? คนไหน” ไมล์ถาม
“คนล่าสุด คนนี้แหละที่ทำให้มันกล้ายอมไปหาหมอเพื่อทำกายภาพบำบัดรักษาตัวจนหายดี และมันก็...” พายัพจงใจหันมายอกย้อนเพื่อนต่อ “หวงมาก!”
เหมือนเจ้าพ่อมาเฟียถูกกลุ่มเพื่อนสมัยมหา’ลัยเรียนมาด้วยกันกำลังต้อนจนมุม ฟรานเซียสนิ่งเป็นคำตอบว่าพวกเขาไม่ต้องยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้งก่อนคาเรนเปิดมันเข้ามาเชิงอนุญาต
“เกิดเรื่องแล้วครับนายใหญ่”
“มีเรื่องอะไร ของที่ส่งไปให้ลูกค้าผิดพลาดอย่างนั้นเหรอ?”
ฟรานเซียสร้อนรน เรื่องงานย่อมสำคัญกว่า สินค้าของเขาเช็คดีก่อนจะทำการขนส่งไปถึงมือลูกค้ารายใหญ่ หรือบริษัทในเครือKV Group มีปัญหาด้านไหนที่เขาต้องจัดการเร่งด่วน
คาเรนทำหน้าเหมือนน้ำท่วมปาก เลือกเดินอ้อมด้านหลังโซฟา ก้มหน้ากระซิบกระซาบบอกประโยคบางอย่างแปรเปลี่ยนพายุคลั่งอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ สองมือหนาเลือกกำเข้าหาแน่น
‘เพียงรัก! เธอคิดจะขัดคำสั่งฉันเหรอ’
“มีเรื่องอะไร?”
พายัพเห็นว่าเจ้าพ่อมาเฟียเคยอารมณ์ดี มาบัดนี้แปรเปลี่ยนราวกับกำลังจะมีความกราดเกรี้ยวรุนแรงบางอย่างเกิดขึ้นในเร็ววัน
“พอดีฉันมีธุระที่ต้องรีบไปจัดการนะ พวกนายกินต่อเลยแล้วกัน”
ฟรานเซียสโมโหบ้าคลั่งหนักถึงขนาดลืมไปว่าตัวเองเล่นบทละครคนขาพิการอยู่ เมื่อรับรู้แม่กระต่ายน้อยใกล้จะวิ่งหนีจากเขา ค่อยโล่งใจที่ตอนนี้เพียงรักยังคงเก็บกระเป๋าเสื้อผ้า หากขับรถกลับไปขัดขวางก็อาจทันเจอเธอ
“บอกคนทางโน้นว่าให้เฝ้าเธอเอาไว้ ฉันจะกลับถึงบ้านภายในสิบห้านาที”
“ตอนนี้ผมให้คนของเราคอยถ่วงเวลาคุณเพียงรักอยู่แล้วครับ”
ใบหน้าเคร่งขรึมพาลทำเอาคาเรนหวาดกลัว ห่วงหญิงสาวจะรองรับอารมณ์พายุคลั่งจากนายใหญ่ไม่ไหว หวังว่าเพียงรักใช้วิธีออดอ้อนให้เจ้าพ่อหนุ่มยอมใจอ่อน
“เพียงรัก หมดเวลาที่ฉันจะใจดีกับเธอแล้ว!”
เมื่อเพียงรักอยากท้าทายความดำมืดของเจ้าพ่อมาเฟียหนุ่ม แล้วเจ้าหล่อนจะได้รู้ซึ้ง ว่าทำให้เขาโกรธและเธอต้องรับผลกรรมบนเตียงอย่างไร
22.30 น.
เพียงรักใจเต้นระทึกเห็นรถซูเปอร์คาร์คันสีแดงสดแล่นเข้ามาจอดขวางเธอกำลังเอากระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองออกจากบ้านหลังนี้โดยโทรบอกคนขับรถบ้านของเธอให้มารับ ไม่คิดว่าเขาจะกลับมาเร็วขนาดนี้
“เธอจะไปไหน นี่มันดึกดื่นแล้ว?”
เพียงรักเชิดหน้าเลือกตอบน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“หมดหน้าที่ของเพียงแล้ว เพียงก็จะกลับบ้านของเพียงค่ะคุณฟรานเซียส”
“ฉันไม่ยอมให้เธอกลับ!”
ฟรานเซียสฉุดดึงกระเป๋าจากมือเธอมาไว้กับตัว เพียงรักมองหน้าคนเผด็จการ เขากระชากร่างบางกระตุกนิดเดียวก็ถูกเข้าไปหาร่างแกร่ง ลากถูกกลับไปในบ้านโดยไม่สนว่าจะมีใครเห็น
“คุณฟราน! ทำไมเป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้”
“เธอต่างหากล่ะที่ทำแบบนี้ ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอลาออก แต่เธอคิดจะหนีกลับบ้านกลางคืนคนเดียว หรือเพราะที่ผ่านมา ฉันดีใจกับเธอมากเกินไป?”
เรือนร่างอรชรพยายามยันตัวลุกขึ้นจากโซฟาแต่ถูกร่างสูงใหญ่กว่ากดทาบทับ สีหน้าเคร่งขรึมโกรธจัดทำเอาคนตัวเล็กไม่กล้าที่จะต่อล้อต่อเถียง แล้วเขาจะให้เธออยู่เพื่ออะไร ในเมื่อเขาบอกเองตั้งแต่แรกว่าเกลียดครอบครัวของเธอ
“คุณฟรานมาก็ดีแล้วค่ะ เพียงจะขออนุญาตลาออกจากการดูแลคุณฟรานทั้งหมด คุณลืมไปแล้วเหรอว่าก่อนหน้านั้นคุณเคยพูดอะไรไว้บ้าง หรือจะให้เพียงทบทวนความจำ”
เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มหยุดชะงัก มุมปากกระตุกยิ้ม
‘เพียงไม่ลืมหรอกค่ะ ถ้าขาของคุณหายดีเมื่อไหร่ เพียงก็จะออกไปจากที่นี่สักที’
‘อย่าลืมคำพูดของตัวเองแล้วกัน เมื่อถึงวันนั้นเธอเตรียมตัวเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าออกไปจากที่นี่และไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกตลอดกาล เพียงรัก!’
ฟรานเซียสเกือบลืมคำพูดตอนนั้นไปแล้ว ก็อย่างว่าคนเราจะไม่คิดเปลี่ยนแปลงตัวเองเหรอ กลืนน้ำลายยังดีกว่าสูญเสียผู้ช่วยพยาบาลหน้าสวยนี้ไปให้ใคร ก้อนเนื้ออกข้างซ้ายถูกบีบรัดรุนแรงแค่คิดว่าเธออาจตกเป็นของคนอื่น!
“ฉันพูดอะไร ไม่เห็นจะจำได้?” เขาเลิกคิ้วยักไหล่
“นี่คุณลืม?”
ปากสีหวานยังอ้าปากไม่ทันจะเอ่ยอะไรต่อกลับถูกเขากดจูบขยี้ซ้ำกลีบนุ่ม เธอพยายามขัดขืน ห้ามให้ใจคล้อยตามเมื่อครั้งก่อน หญิงสาวไม่ใช่ของเล่นแก้เหงาที่เขาจะกระทำย่ำยีตามใจชอบ
“อ๊ะ อื้อ” เพียงรักออกแรงดันร่างแกร่งผละออกห่าง แล้วตัวเองรีบเขยิบถอยหนีราวกับเขาเป็นตัวเชื้อโรคน่ารังเกียจ
“คุณฟรานทำแบบนี้...ต้องการอะไร”
“ต้องการตัวเธอ”
ว่าจบร่างสูงใหญ่ตวัดเข้าหาใกล้เพียงรักและจับอุ้มพาดบ่าแกร่งเดินขึ้นบันไดยังชั้นสอง ไม่มีทีท่าว่าเขาจะเจ็บหัวเข่า ที่ผ่านมาเขาหลอกเธอว่ายังไม่แข็งแรงสมบูรณ์ดีอย่างไรหรือ...คนหลอกลวง
“คุณฟราน...อย่า เพียงขอร้องล่ะคะ”
“อย่ามาเสแสร้งแกล้งทำไม่เคยหน่อยเลย ฉันไม่ได้ใจอ่อนเหมือนผู้ชายทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเธอหรอก ที่ผ่านมาเธอก็ดูเต็มใจ ชอบสัมผัสของฉันนี่น่า”
เพียงรักส่ายหน้าทั้งน้ำตา ความรู้สึกหลากหลายเข้ามารบกวนจิตใจอันสับสนอ่อนแอ เธอไม่อยากเป็นของเล่นชั่วครั้งชั่วคราวของเจ้าพ่อมาเฟียคิดจะขว้างทิ้งตอนไหนก็ได้...ในเมื่อเธอไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากคนไร้หัวใจเลยด้วยซ้ำ
“จะแก้ผ้าเองหรือจะให้ฉันถอดเสื้อผ้าเธอแทน!”
“...”
- ผู้เขียน
