ความร้อนด้วยพิษไข้ถูกระงับจากผ้าเย็นสีขาวกำลังเช็ดตัวตามใบหน้าและไล่ลามถึงลำคอ คนป่วยซีดเซียวพอรู้สึกตัวหันหน้ามองพบว่าใครบางคนคอยเฝ้าดูแลเธอไม่ห่างตัว ซึ่งคนนั้นควรเป็นคาร์ลอส สามีเธอ แต่กลับเป็นผู้ชายเคยลวนลาม
กลับทำเอาเพียงรักรู้สึกดีขึ้นภายในใจประหลาด
“คุณ...” เปล่งน้ำเสียงแหบแห้งออกมาอย่างยากลำบาก
“หนูเพียงรู้สึกตัวแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง”
ฟรานเซียสเลือกกอบกุมมือบางของเธอไว้ ขณะยกถาดข้าวต้มอ่อนๆ และน้ำเปล่ามียาลดไข้ตามมาด้วย ขณะช่วยพยุงร่างคนป่วยค่อยยังชั่ว ดีขึ้นมาแล้ว มานั่งพิงบนหัวเตียง เขาเก็บผ้าเช็ดตัวลงกะละมัง อังหน้าผากตอนนี้เริ่มอุ่นขึ้น ไม่ร้อนเหมือนครู่ใหญ่
“หิวข้าวไหม ฉันสั่งให้ป้ามาลัยทำข้าวต้มร้อนๆ กินสักหน่อยจะได้กินยา ร่างกายของหนูเพียงจะได้แข็งแรง”
“เพียงรู้สึกปวดเบา พาเข้าห้องน้ำหน่อย”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ อย่างน้อยตอนนี้หญิงสาวก็ไม่อคติต่อเขา ถอยห่างทำตัวราวก
