“ฝนรับนะคะ”
“โอเคจ้ะ เจ๊คิดอยู่แล้วเชียวว่าฝนจะต้องรับ เพราะฝนเป็นเด็กดีขยัน ไม่เกี่ยงงาน เจ๊ไม่ผิดหวังจริงๆ ที่โทร.มาหาฝนเป็นคนแรก แต่ถ้าฝนไม่รับเจ๊ก็ต้องไปหาคนอื่นอีก”
“ค่ะเจ๊ ขอบคุณเจ๊มากนะคะที่หางานให้หนูทำตลอด” มันก็แค่ถ่ายปฏิทินโฆษณาเครื่องดื่ม ไม่ได้ไปขายตัวเสียหน่อย เธอไม่ควรจะคิดมาก ต้นฝนตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ก่อนจะเดินทางกลับบ้านด้วยจิตใจที่ไม่ปกติสุขนัก บ้านที่ไม่น่าจะเรียกว่าบ้านสำหรับเธอ เพราะมันเต็มไปด้วยการกดขี่ข่มเหงและเอาเปรียบกันทุกทาง
“นังฝน แกหายหัวไปไหนของแกมานี่ งานบ้านเยอะแยะเห็นไหม กับข้าวกับปลาก็ไม่จัดการทำให้ฉันกิน แกจะให้ฉันอดตายหรือยังไงกันห้ะ” เสียงของป้าสะใภ้นามว่าพิมพ์จันทร์ ทำเอาต้นฝนสะดุ้งตกใจ คาดคิดอยู่แล้วว่าอาจจะเจออะไรแบบนี้ แต่เธอก็ทำใจให้ชินไม่ได้เสียที
“ฝนไปทำงานมาจ้ะ”
“ไปทำงานแล้วไหนเงิน” พิมพ์จันทร์แบมือมาตรงหน้าเพื่อขอเงิน
“พี่นกเอาไปหมดแล้ว
