“เปล่าหรอกค่ะ อยากจะขอบคุณคุณพิชญ์สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง โดยเฉพาะเรื่องงานน่ะค่ะ” ค่าตัวของเธอที่เขาให้มา มันมากพอสำหรับการเล่าเรียนและค่าเทอมแบบไม่เดือดร้อนเลยตลอดหนึ่งปีเต็ม ซึ่งมันทำให้เธอหายใจได้คล่องขึ้นหากจะทำงานอื่นเสริมหลังเลิกเรียนและไม่กระทบกับการเรียนมากนัก
“เอาไว้มีงานอะไรอีก ผมจะจ้างฝนเป็นพิเศษเลย”
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” เธอกล่าวขอบคุณเขาก่อนจะหยิบกระเป๋าและลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ ต้นฝนปาดน้ำตาทิ้ง เธอบอกตัวเองว่าตัดสินใจถูกแล้ว
เสียงโทรศัพท์มือถือของพิชญ์ดังขึ้น เป็นบุตรสาวโทร. มาหาเขาจึงกดรับ นั่นทำให้เขาละความสนใจจาก ต้นฝนไปชั่วขณะ ต้นฝนเห็นจังหวะนั้นเธอก็รีบเดินหนีออกจากร้านอาหารแบบไม่เหลียวหลัง
ลาก่อนนะคะคุณพิชญ์... ต้นฝนแอบมองเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะวิ่งหนีจากมาแบบไม่คิดชีวิต แต่เธอรู้ดีว่าเธอกำลังวิ่งหนีหัวใจตัวเองอยู่
ต้นฝนกลับมาที่บ้าน รอบนี้เธอเก็บเงินเอาไว้ใ
