เช้าวันรุ่งขึ้น เรนิตาตื่นมาด้วยความสดใส แม้การมาอยู่ที่ไร่น่านฟ้าภายใต้การดูแลของนายภาสกรอะไรนั่นจะทำให้รู้สึกหงุดหงิดใจอยู่บ้าง แต่ด้วยบรรยากาศธรรมชาติและความหนาวเย็นที่ใกล้เข้ามาเต็มที ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีไม่น้อย เธอตื่นมาช่วยสร้อยและแม่ครัวคนอื่นๆ เตรียมอาหารเช้าให้กับคนงานจนเสร็จก็ถึงเวลาที่สร้อยจะพาเธอไปเลือกซื้อเสื้อผ้าพื้นเมืองตามที่ภาสกรสั่งไว้เมื่อคืน
“ไปกันเถอะค่ะพี่เรย์ เดี๋ยวเราเรียกสองแถวไปกันก็ได้” สร้อยมีท่าทีตื่นเต้นไม่ต่างกัน เพราะนานๆ ทีพ่อเลี้ยงจะอนุญาตให้ออกไปเดินเล่นตลาดได้อย่างไม่จำกัดเวลาแบบนี้
“ได้สิ ว่าแต่พี่ต้องเอาเงินไปเยอะไหม”
เรนิตาเอ่ยถามขึ้น เพราะด้วยความเป็นคนเมืองที่ปัจจุบันเน้นโอนมากกว่าพกเงินสด แต่เมื่อต้องมาอยู่ในสถานที่ต่างจังหวัดแบบนี้ก็เกรงว่าบางคนอาจจะไม่สะดวกให้โอน แถมเงินสดที่เธอพกมาก็มีไม่มากนักด้วย
“ไม่ต้องเยอะมากก็ได้ค่ะพี่เรย์ ของที่นี่รา
