“พี่เรย์ไปเถอะค่ะ ไหนๆ ก็มาแล้ว” สร้อยช่วยพูดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าพ่อเลี้ยงกับเขมราชลงไปยืนรอทั้งคู่แล้ว แต่เรนิตายังนั่งอยู่กับที่ แววตามีความลังเลราวกับไม่รู้จะเอาอย่างไรดี กลัวถูกแอบถ่ายก็มาก ความอยากไปเดินตลาด สัมผัสวิถีชีวิตชาวบ้านที่ดูแล้วเรียบง่ายก็มีไม่น้อย
และที่แน่ๆ หญิงสาวไม่อยากเดินไปกับภาสกร แต่ก็ดันต้องอาศัยบารมีเขาเพื่อกันไม่ให้ใครๆ ที่จำเธอได้มาขอถ่ายรูป
‘โอยยย คนสวยหัวจะปวด!’
“ไปเถอะนะคะพี่เรย์” คราวนี้ สร้อยมีสีหน้าราวกับจะอ้อนวอน ขอร้องมากกว่าให้กำลังใจ พลางหันไปมองเขมราชที่ยืนรออยู่ด้านนอกตัวรถด้วยแววตาเศร้าหมองๆ แล้วหันกลับมาเม้มริมฝีปาก มองหน้าเรนิตาเพื่อรอคอยคำตอบ ทำเอาหญิงสาวหัวใจกระตุกวูบ รับรู้ได้ว่าสาวรุ่นน้องคงอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวกับชายคนรัก...ซึ่งหาโอกาสแบบนี้ได้ไม่ใช่ง่ายๆ
“กะ ก็ได้”
เมื่อจนมุมทุกหนทางรวมทั้งใจอ่อนยวบกับแววตาร้องขอของสร้อย เรนิตาก็ตัดสิน
