คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างสงสัย “มีอะไรก็รีบว่ามา ผมมีงานต้องทำ” พ่อเลี้ยงหนุ่มพูดด้วยสีหน้าเย็นชา ทั้งที่ความเป็นจริง เขาอยากให้หญิงสาวออกจากบ้านไปไวๆ เพราะกลัวว่าตนเองจะห้ามใจไม่ให้ดึงเธอเข้ามากอดได้
“ฉันอยากยืมโทรศัพท์คุณหน่อย”
เรนิตาไม่ได้ติดต่อเมญ่ามานานมาก และอยากจะรู้ว่า ตอนนี้ สถานการณ์ที่กรุงเทพฯ เป็นอย่างไรบ้าง เธอจะได้วางแผนว่าตนเองจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน
“ทำไม อยากจะโทร. ไปหาคนรักเก่าของคุณหรือไง” ความหึงหวงประเดประดังขึ้นมาทันที บวกกับเรื่องที่ได้ยินมา ภาสกรเลยพานคิดว่าเรนิตาอาจจะอยากโทร.ไปคุยกับพายุ
“เดี๋ยวนะ ฉันจะโทร. หาใครมันก็เรื่องของฉัน ถ้าคุณไม่ให้ก็ไม่เป็นไร” เรนิตาเองก็โมโหเกินกว่าจะพูดกับเขาต่อ หญิงสาวทำท่าจะเดินจากไปแต่กลับถูกคนร่างสูงดึงรั้งแขนเอาไว้
“พูดความจริงหน่อย รับไม่ได้เลยหรือไง ทำไม? มาอยู่ที่นี่ไม่ได้ช่วยให้ลืมผู้ชายคนก่อนเลยเหรอ?” ภาสกรเอ่ยถามด้วยน้ำเส
